την ομορφιά σου έκλεβα και έπλαθα το χιόνι
στον κόρφο μου σε ζέσταινα μικρό μου χελιδόνι
στη σκέψη σου σπαρτάραγα μα ακόμα σε αγαπάω
έτσι και εγώ επέλεξα πλάι σου να πετάω

τι ωραία! τι καλά!

τι ωραία!
να ταξιδεύαμε σε όλον τον κόσμο
να γράφαμε ποίηση, να διαβάζαμε
να φτιάχναμε μουσική από ηχους ξένους
να γευόμαστε χρώματα και αρώματα εξωτικά και γεύσεις
το ταξίδι να πλάθαμε από πηλό
την μοναξιά και την φιλια των λαών να ζωγραφίζαμε
και όλα αυτά με γνώμονα την αγάπη μας
τι καλά!

μόνο στα όνειρα

να 'το πάλι ψες το όνειρο το ξένο, το απαγορευμένο
ξυπνά απ' την φαντασία, κρατάει την ουσία
περνά όλα τα όρια, καμία στεναχώρια
μέσα μου να κουρνιάζει, η ελευθερια ουρλιάζει
ευτυχώς... ευτυχώς...
μια σκέψη στραβή, θέληση κολοβή
λάθος σωστό ποιος ξέρει, τι ήθελε να φέρει
το αύριο περιμένω, την ελπίδα μου προσμένω
όνειρο αυτή να γίνει, μετά τι θα απομείνει
γιατί... γιατί...
παραμυθιού αλήθεια, πόνος βαρύς στα στήθια
δεν ξέρω πια που πάω, τι θέλω να αγαπάω
κόλαφος του εγώ, απώλεια εδώ
παράλυτος στην καθημερινότητα επιζώ
μόνο στα όνειρα μπορώ πλέον να ζω

κουράστηκα... ευτυχώς!

κουράστηκα να ψάχνω απαντήσεις,
να βγάζω συμπεράσματα
να κάνω αναλύσεις
κουράστηκα να κάνω γενικεύσεις
να ψάχνω αποδείξεις
να βγάζω απαγορεύσεις
ποσο βαρέθηκα να δικαιολογούμαι
συνεχεια να κρίνομαι
επαρκώς να απολογούμαι
δεν ζητω ένα διάλειμμα από αυτά, ώστε να ξαναγυρίσω
μα μόνιμη απομάκρυνση, πίσω μου να τα αφήσω
ελεύθερος με ενθουσιασμό το όμορφο να ζητάω
η μονη χαρά και ανάγκη μου είναι να αγαπάω

τυφλός, κουφός και άλαλος

την αγάπη, την λαχταρα, τον ενθουσιασμό πως ψάχνεις?
με τα ματια να τα δεις πασχίζεις σαν μεθυστικό ηλιοβασίλεμα.
σαν άκουσμα λαλίστατου πετούμενου να τα ακούσεις.
ψάχνεις με τα χερια να τα πιάσεις σαν ώριμα φρούτα.
με τι φαντασία να τα νιώσεις σαν παραμύθι της γιαγιάς.
σαν αρωμα ανοιξιάτικο θαρρείς θα τα μυρίσεις.
μα με όλα αυτά ένα κομμάτι τους μονο καταφέρνεις να αγκαλιάσεις.
σαν δεν αφεθείς να τα νιώσεις, να τα βιώσεις, να τα ζήσεις,
ένας τυφλός, κουφός και άλαλος για αυτά θα παραμένεις.

μαμά

Ο φόβος και η ηδονή της πρώτης φοράς.
Η χαρά και η λαχταρα του πρώτου παιδιού.
Η αγάπη, μόνη αγνή αγάπη.
Και ο πόνος, να χωρίζει τους αγαπημένους.
Όλη η ζωή μιας μάνας. Μιας παρθένας αγάπης.

...

ποσο θα το 'θελα:
στη αγάπη ο πρωταγωνιστής
της ζωής αγωνιστής
κομπάρσος του φόβου
και του θανάτου απών!

απλά... απλό.

σε ένα κόσμο πολυσύνθετο, ποικίλο και σκληρό
θέλει δύναμη και σθένος, απλός να παραμείνεις
η ποικιλία και η διαφορετικότητα, την πλάση ομορφαίνουν
μα τι ευτυχία κρύβει ο απλός σπόρος που φως, νερό και γη
τον λούζουν.
αυτό το κάτι τόσο απλό μεταμορφώνεται σε κάτι πολύπλοκο
και διαφορετικό, όμορφο. Η ευτυχία της απλότητας του
δεν χάνεται, μα ομορφιά γίνεται.
Ρωτα το:
εσύ το τόσο απλό, που έκρυβες τόση χαρά και ομορφιά?
Σου απαντα:
Δεν ξέρω για τι μιλάς, είμαι ευτυχισμένο γιατί παραμένω απλό.

σαν παραμύθι

σε τέτοιο κόσμο τον σκληρό που ο "δυνατός" επιβιώνει
το παραμύθι μας μιλα για αυτόν που τη ζωή βιώνει
που τον "αδύνατο" βοηθα, τον εαυτό του θυσιάζει
έτσι τον ουρανό και γη μπορεί να τα εξουσιάζει
κι ενώ ο "δυνατός", "αδυνατους", γη και υλικά κατάφερε να εξουσιάζει
τον θάνατο ποτε του δεν κατάφερε όπως θέλει να προστάζει
αφού δεν παραδόθηκε σε αυτό που λέγεται αγάπη
στο τέλος η ζωή του φάνηκε μάταιη και απάτη
μα αυτός που τη ζωή, το είναι του, όσα εγνώριζε με περισσή χαρά θυσίασε
όλα τα εκέρδισε, αόρατα και ορατά κι όσα δεν γνώριζε, κι έτσι το θάνατο τον ίασε

νομοι και κανόνες

δεν υπάρχουν νομοι μα ούτε και κανόνες
τα πάντα και όλα η καρδια γνωρίζει
μονο εκείνη μπορεί και τα ορίζει
το τόσο το διαφορετικό ποτε σου μη φοβάσαι.
από αιτια, λογική και το αύριο αφέσου
τώρα, τη στιγμή αυτή όμορφα κλάψε
η θυσία του θέλω είναι η πιο δυνατή.
ανακάλυψε το σωστο και το καλο, το αληθινό
στο κοίταγμα, στην επαφή, στην προσευχή
πιστεύεις ότι αυτό το όμορφο σου ανήκει
μα μονο αν του ανήκεις εσύ, θα το έχεις.
αγάπη και ερωτα δεν τα βλέπεις μονο
δεν τα ακούς μονο, δεν τα σκέφτεσαι μονο
μα πάνω από όλα, τα ζεις.

μου λείπει

πλούσιος εγώ και ισχυρός.
τον κόσμο ορίζω με μια μου λέξη.
όλοι με προσκυνούν και διπλα μου τρέχουν.
όλα τα έχω τίποτα δεν μου λείπει.
μα...
όλοι αυτοί διπλα μου σαν λύκοι μοιάζουν.
όλα αυτά που κατέχω το κενό μου δεν γεμίζουν.
είναι τόσα μα τόσα πολλά που μέσα μου δεν χωρούν.
τώρα άρχισα να καταλαβαίνω.
τίποτα δεν έχω αφού,
μου λείπει μια αληθινή αγκαλιά και ένα αθώο χάδι.
και πως...
η αγάπη άπειρη μοιάζει
μα μέσα μου χωρα και το κενό γεμίζει.

καθημερινότητα

σε μια τέτοια μέρα της απόλυτης ραστώνης
ψάχνω την ελευθερια μου.
σε μια τέτοια μέρα της απόλυτης νεροποντής
ψάχνω την ελευθερια μου.
την ελευθερια που γεννα η απόλυτη μέρα.
Όχι κάτι στενάχωρο, ούτε κάτι χαρμόσυνο,
μακριά από όλα αυτά.
Στο στάσιμο που πυρώνει το σταθερά μεταβαλλόμενο
δεν είναι που δεν μπορώ ούτε ότι δεν θέλω.
μπορώ και θέλω μα το γνωρίζω πως ο,τι και να
σκέφτομαι πιο πολύ λόγια πεθαμένα παρα πράξεις
παιδαριώδεις.
Ενώ το τραγούδι των σπουργιτιών, θαρρείς γιορτή πως έχουν,
σπάει το απόλυτο το καθημερινό. Το άρωμα του μήλου
ακουμπισμένου στο γραφείο της βιοπάλης δείχνει το κάτι
άλλο το διαφορετικό.
τι προτιμάς;
να τραγουδάς μαζί με τα πουλια, να ακτινοβολείς το άρωμα
της ζωής, να συνομιλείς με το φως των αστεριών,
να ακουμπάς τα πέταλα των λουλουδιών και τον κορμό των
δέντρων και να νιώθεις την θέληση τους για ζωή. τότε να
δακρύζεις από τη δικη σου χαμένη θέληση, τον άσχημο τον τρόπο
που βάλθηκες να επιβληθείς στη μέρα σου.
γιατί να καταντήσω έτσι; η δικη μου θέληση, η διψα
έγινε αχόρταγη, ανικανοποίητη.
ταλαίπωρε εαυτέ!
γιατί ζητάς τη διψα σου να σβήσεις;
αλήθεια, το σκέφτηκες μετά τι θα απομείνει;
αντί να καλλιεργείς τη διψα σου όπως η φύση
καλλιεργεί τη δικη της. ένωσε μαζί της
τη δικη σου. εμπιστεύσου την. χάραξε μαζί της
την θέληση σου. απογειώσου, τι σκέφτεσαι;
πάλι το αύριο, το αύριο, το αύριο!
δεν το νιώθεις; έτσι χάνεις το σήμερα..
δες! έγινε κιόλας χτες.
όλα τα όνειρα οι σκέψεις οι ανάγκες τα θέλω σου έγιναν
χτες. αύριο...ποιος ξέρει!
σήμερα τί;
τίποτα. Ένα τίποτα πολύ διαφορετικό από χτες!

βασιλεια των ουρανών

Έτσι αποκρίθηκε ο γερο σοφός όταν ρωτήθηκε για την
βασιλεια των ουρανών:
" όταν ήμουν νέος και ναι έκανα ερωτα και βίωσα αυτόν τον
οργασμό που τόσο θεοποιείται σήμερα.Αυτήν την κορύφωση
που για μια μονο στιγμή σε κάνει ένα με το σύμπαν και τον
δημιουργό.
αν προσθέσουμε όλους μαζί τους οργασμούς όλων των ανθρώπων
που πέρασαν από τη γη αλλα και των ζωων ακόμα και των φυτών
και κάθε τι ζωντανού, τα πολλαπλασιάσουμε παιδιά μου με το
άπειρο, ακόμα και τότε οποιος το βιώσει αυτό θα έχει
μια πολύ μικρή, ελαχιστη γεύση από την βασιλεια των ουρανών."

περπατώ

περπατώ εις το σκότος όταν ο Θεούλης δεν είναι εδώ...
Θεούλη μου καλε είσαι εδώ;
"και ακούγεται ο πονηρός:"
εδώ είμαι, παίρνω τους αγγέλους μου και σε κυνηγώ.

περπατώ εις τον Aδη όταν κανένας δεν είναι εδώ...
φιλε, φιλε μου καλε είσαι εδώ;
"και ακούγεται ο σκοτεινός:"
εδώ είμαι, βάζω το καπέλο μου και σε ακολουθώ.

περπατούμε χέρι χέρι μέσα στη ζωή...
μα εγώ δεν θέλω εσένα, θέλω Αυτόν.
"και ακούγεται η αγάπη:"
συνεχεια διπλα σου είμαι, είμαι εσύ και είσαι εγώ!

λαχταρα το φως

Η ομορφιά ολόγυρα σαν με κοίτα, λαχταρα,
μα ο τυφλός σαν Άλογο την προσπερνώ, κατάρα,
μέσα μου απ' αυτήν κενός, σκοτάδι,
με μιας με πιάνει ο πανικός, ρημάδι.
Πολλά ακόμα δεν καταλαβαίνω, σκοπός,
μέσα και έξω μου ψάχνω, αγώνας,
αυτό το κρυμμένο κάτι χαμένο, αιώνας,
βρίσκω αυτό που πάντοτε έχω, το φως.

θρησκεία και Εκείνος

Πριν και μετά από Εκείνον:
- έπεσες;
- είσαι άχρηστος και ανίκανος
- δεν μπορείς να σηκωθείς τώρα, δεν ξέρεις πως
- γίνε ο δούλος μου και θα σε σηκώσω εγώ
- αλλα έτσι ανίκανος σίγουρα θα ξαναπέσεις
- οποτε μείνε κάτω να μην κουραζόμαστε συνεχεια

Όταν ήρθε Εκείνος:
- έπεσες;
- δεν πειράζει συμβαίνει συνεχεια
- λοιπόν σήκω τώρα
- δεν ξέρεις πως; αν θες κάλεσε με να σου πω
- τώρα γνωρίζεις πως να ξανασηκωθείς αν ξεναπεσεις
- δεν με χρειάζεσαι πια, αν θες κάλεσε με να κάνουμε παρέα

Aπολογισμός ζωής

αίμα, φωνή, πόνος, δάκρυ,
όχι για ότι χάνω, μα για ότι δεν κέρδισα,
για ότι δεν θυσίασα, για ότι κράτησα,
για την ελευθερια τους, που δεν έζησα,
που δεν αφέθηκα στο παιδικό χαμόγελο,
στο χάδι της ματιάς σου,
στο παραλήρημα της ύπαρξης σου,
που και πάλι να γυρνούσα από την αρχή,
όλα ξανά το ίδιο.

ζωγραφίζω την αλήθεια

Aκόμα μια μέρα που παίρνω τα χρώματα μου,
τον καμβά μου και πάω να ζωγραφίσω.
Ποσο θα το θελα αυτό που θα ζωγράφιζα
να ήταν αληθινό και μέσα του να μπω, να ζήσω.
Τοπια, δαση και βουνά, θάλασσες και μορφές
παραδεισένιες.
Άλλοτε πολύχρωμα και φωτεινά, άλλοτε γκριζωπά
και σκοτεινά με υφές σκληρές, ενίοτε και
μεταξένιες.
Μα όσο και να προσπαθώ, μοιάζουν με παραμυθια,
στη φαντασία, μέσα στο νου μου αυτά ζουν.
Δεν μπορεί, δεν γίνεται μέσα τους να με βρούν,
όμως σαν τα γεννήσω, γίνονται η δικη μου η αλήθεια.

σαν τα αποδημητικά πουλια

ο νους, η διάθεση μου, όλο μου το είναι σαν τα αποδημητικά πουλια.
χειμώνα κλεισμένο σε ευθύνες έγνοιες, σε φροντίδες σκλαβωμένο
καλοκαίρι ελεύθερο ταξιδεύει πάνω στου αιγαίου το γαλάζιο
ελπίζοντας πίσω να μην ξαναγυρίσει
μα πάντα
όπως μετά την κάψα του καλοκαιρινής ραστώνης
θερίζει ο άστατος βοριάς κρυώνοντας την πλάση
έτσι, μετά τα ουρανια τα θεϊκά πνευματικά καλούδια
στα γήινα, τα μάταια, τα ταπεινά γυρνα ο νους και μπαίνει.

θάνατε... καλώς ήρθες

Mπορεί να χτυπήσω, να τρέχω στα νοσοκομεία ακόμα και να πεθάνω
μα λόγω όλων αυτών των αναπόφευκτων, γνωρίζω πως να ζω και τι να κάνω.
πως να χαίρομαι την κάθε μου στιγμή,ο χρόνος χαμένος να μην πηγαίνει
να μην χαραμίζομαι σε κακίες, μισος, ασχήμιες, ο νους να μη χωλαίνει.
και όταν έρθει εκείνη η ώρα να μπορώ να πω,
"θάνατε όσο και να με πολέμησες κακια δεν σου κρατώ,
χωρίς να το καταλάβεις με έσπρωξες στο μονο αγαθό,
που με ελευθέρωσε από τον φόβο σου, η αγάπη είναι αυτό.
Έτσι σε νίκησα και μεγαλύτερη ικανοποίηση δεν υπάρχει.
Oποτε καλώς ήρθες, έλα να κάνουμε παρέα μαζί με αυτήν που άρχει.
όπως η αγάπη με γέννησε και είναι ο γονιός μου
έτσι σε γέννησα και εγώ, είσαι παιδί δικό μου."

Αχ αυτή η ζωή!

Αχ αυτή η ζωή!
ο αγώνας, το ταξίδι, αιώνια στιγμή
χρόνος στάσιμος,κάλλος αόρατο
του Ποιητή σκέψη,λόγος,αγάπη
ο άνθρωπος? ο Ποιητής?
το κάλλος να θωρεί,τον χρόνο να ορίζει,
τη στιγμή να ξεπερνά,να ταξιδεύει,
να αγωνίζεται, να ΖΕΙ!

σύγχρονος τάνταλος

σαν τον τάνταλο τον δύσμοιρο
στον αδη κλεισμένος αιωνίως την διψα
και την πεινα του ποτε να μην χορτάσει.
διπλα του γάργαρο νερό, να το φτάσει δεν μπορεί
ακόμα πιο διπλα λαχταριστά φρούτα μα ούτε
αυτά να φτάσει μπορεί.
έτσι προσπαθεί να χορτάσει βλέποντας,
μα μεγαλύτερο μαρτύριο υπάρχει?
καλύτερα να μην τα έβλεπε, να μην ήταν τόσο κοντά του!
να όμως που υπάρχει και χειρότερο μαρτύριο.
ο σύγχρονος τάνταλος που όλα μπορεί να τα φτάσει.
πίνει όλη τη θάλασσα μα τη διψα του δεν δύναται
να σβήσει. τρώει όλα τα ζώα,ψαρια,φρούτα όλα τα
καλά της γης. μα την πεινα του δεν χορταίνει.
και συνεχίζει, μα όσο πιο γρήγορα, όσο πιο πολλά
τόσο μεγαλώνει η διψα και η πεινα!
δύσμοιρε άνθρωπε...

ελευθερώνομαι με τα δεσμά

πάλεψα, αγωνίστικα, κυνήγησα, δόθηκα και αναλώθηκα
ελευθερώθηκα μέσα στη σκλαβιά του ερωτα
ελευθερώθηκα μέσα στου κόσμου τα άχραντα δώρα
ελευθερώθηκα μέσα στη συντροφια του εμείς
καθημερινά ελευθερώνομαι με τα δεσμά που επιλέγω
να φορώ όχι από φόβο μήτε ενοχη
μονο από χαρά και δόξα τρανή.

η ομορφιά πάνω από όλα

πάνω από όλα είναι η ομορφιά αυτή που θα μας σώσει
ούτε το καλο, το δίκαιο και το σωστό μπορεί να μας γλιτώσει
γιατί σαν πάρεις το καλο και το σωστό με βία να τα δώσεις
θα έχεις πετύχει το άσχημο με λόγια και με έργα να διαδώσεις
ενώ σαν από ενθουσιασμό και αγάπη τα έργα σου ανθίσουν
η ομορφιά μπροστά να προχωρεί και το καλο,σωστό και δίκαιο
μετά θα ακολουθήσουν.

στο χάδι σου

στο χάδι σου το δέρμα αντιδρά, αφήνει ευωδιαστά
συναισθήματα,ανατριχίλα και ήρεμη ηδονή.
όπως η φλόγα περιμένει μες τη σταχτη το δρόμο της
να πάρει,έλα και κάψε με το χάδι σου το κάθε
μόριο της ύπαρξης μου.
αναγέννηση ζητω όταν τα ακροδάχτυλα σου
σέρνονται μεθυστικά,τυραννικά και γαργαλιστικά
επάνω στο κορμί μου.
ίσως δεν το 'νιωσες μα το αισθάνομαι
από τον κόσμο χάνομαι στην αγκαλιά σου αφήνομαι
απόλυτα σου παραδίνομαι.
τίποτε δεν κρατώ, σου δίνω τα πάντα για να κερδίσω τη ζωή.
πως είπες; πως όλα αυτά μάταια, προσωρινά και ψεύτικα;
ένα όνειρο;
ναι, ένα όνειρο που αυτή η στιγμή μαζί σου κράτησε
για πάντα.

ταξίδι στη λήθη

έργα και σκέψεις, παιδιά κακιας αφήνω τη μνήμη
να κρατα για το ταξίδι της στη λήθη.
έργα και σκέψεις αρετής κρατώ στη μνήμη όταν
ταξίδι πετυχαίνω στο όνειρο.
αυτά συγχώρεση ποτε δεν ζήτησαν, ούτε μετάνιωσαν
σαν ελπίδα και γαλήνη, ήρεμη ψυχή σημαίνουν.
μα τα αλλα, φουρτούνα και οδύνη, πικρή απελπισία
στάζουν. ας ταξιδέψουν, ας ξεχαστούν.
και αυτό το ταξίδι σαν τελέψει η μέρα
φέρνει την γλυκιά καληνύχτα.

κάλλος ψυχωφελές

πολλές φορες όμορφα άρρητα συναισθήματα με πλημμυρίζουν
τον κόσμο μου το είναι μου τόσο γλυκα γεμίζουν
ανατριχίλα όλη την ύπαρξη μου τη διατρέχει
τα δάκρυα ποτάμι ασταμάτητο από την ψυχή να τρέχει
υπέρλαμπρη ομορφιά είναι η αφορμή και αιτια
αν τολμήσω να την περιγράψω θα σβήσει με τη μια
μα πως κάτι τόσο θεϊκό με λόγο να στολίσω
φοβάμαι οι λέξεις δεν είναι αρκετές και θα το ξεφτιλίσω
μήπως να μην γράφω να μην μιλώ μα μοναχα να νιώθω
να ζω μυστικά την δικη μου ομορφιά και τον δικό μου
πόθο;
μα πως αλλιώς να μοιραστώ την μονη μου αλήθεια
αυτή που κρύβεται συχνά μέσα στα παραμύθια
ας είναι, τολμώ και προσπαθώ μαζί να μοιραστούμε
το κάλλος το ψυχωφελές να ψάχνουμε να βρούμε
μέσα σε μύθους, ιστορίες, ποιήματα και μουσικές
χορούς,τραγούδια, ζωγραφιές, τέχνες μοναδικές

η αγάπη μονη ξέρει

η αγάπη μονη ξέρει το αδύνατο να κάνει δυνατό,το απίθανο να κάνει πιθανό.
δικαιολογίες και εξηγήσεις καθόλου δεν χρειάζεται
την σοφια της κανένας μας δεν πιάνει
την γνώση της κανεις δεν την σηκώνει
τον χαρακτήρα της ποιος να τον καταλάβει;
οποιος προσπάθησε μέσα από το πάθος,
μέσα από το εγώ να την περάσει
κατάλαβε ότι αυτό που πέρασε στην άλλη άκρη
κάτι αρρωστημένο, που έμοιαζε με αγάπη μα δεν ήταν.
μα σαν κατάφερε το εγώ να σβήσει να χαθεί
και ο ίδιος του ο εαυτός να διαλυθεί,
τότε μονο η αγάπη ανεμπόδιστη εκείνον τον ανέστησε,
γλυκα τον μεταμόρφωσε. τον παράδωσε στον ονειρικό
του κόσμο για να ζει, τώρα και πάντα.

μονάκριβη μου

έλα μονάκριβη μου κόρη να πιούμε των γαλαξιών τα νέφη
να μεθύσουμε με του σύμπαντος την απεραντοσύνη
τόσα που γέννησε και γεννα η αγάπη
πως στην όμορφη σου μέθεξη να βρούν απάγκιο.
πίστεψα τον λόγο καταφύγιο να δίνει στην ελπίδα
στου μοναδικού τη δούλεψη παράδοση δίχως ορους
μελωδία αισθήσεων τρελα ερωτική του φωτός το κόσμημα,
όλα εσύ

μα αν όλα σβήσουν και χαθούν ο αγώνας τον φόβο
τονε διώχνει
θυμάσαι το λαμπύρισμα το μακρινό του φάρου
με το σκοτάδι να αγωνίζεται και να παλεύει
έτσι μου έλεγες σπεύδει και η καρδια μας
την αγάπη μας να ακτινοβολεί μέσα στου τίποτα
τη μαύρη απελπισία
γιατί το γνώριζες καλά, φάρος η αγάπη
στον σκόπελο της μοναξιάς πασχίζει
να μη πέσεις
σύντροφοι στη ζωή, σύντροφοι και στην άλλη...
μαζί

εμείς το όνειρο

δες τι μορφή έχει πάρει η σκέψη μου,
σαν οπτασία σε ανταμώνει,
το κόκκινο του ουρανού έσμιξε με το γαλαζωπό
της θάλασσας και αντανακλά στα ματια σου,
νιώθω τη μορφή σου, αγγίζω το παιανισμα των
μαλλιών σου που χορεύουν ευωδιαστά λουλούδια,
το άρωμα παραζάλη γλυκιά στου ύπνου τις αγκάλες,
σαν λείπεις φτωχικό το όνειρο, πικρό και ξένο.

άπλωσε να ανταμώσεις το φως των αστεριών
χοροπηδά μεθυστικά στις φαντασίας το σιγανό αεράκι
την φλόγα σου χαροπαλεύει,
θερμη και φως αναδεύει η θυμηση στου χρόνου το
καμίνι βουτά και χάνεται,
κόκκινο φιλί παραδομένο στη μοναξιά του απειρου
δοσμένο τώρα εδώ,
εμείς.

αλήθεια ή ψέμα;

μήπως χρειάζεται η αλήθεια μπράβους,
έχει ανάγκη προστασία και εργολάβους;
μήπως τριγυρνά και κρύβεται μέσα στα σκοτάδια,
μήπως πρέπει να αναζητά του νταβατζή την άδεια;
μήπως το ψέμα είναι αυτό που θέλει προστασία
με καλοθελητάδες που του δίνουνε τη μεγιστη αξια;
διότι σαν βγει στο φως και όλα βγούν στη φορα
τότε αλίμονο σε όλους μας,μας παίρνει η κατηφόρα.

σαν κάτι ψευτο-χριστιανούς που καίνε τα βιβλία
και καταστρέφουν κάθε τι που τον σταυρο δεν φέρει
από τον σκοτεινό ορμώμενοι και με αφορμή γελία
πιστεύουν ότι αυτό είναι που τους συμφέρει.
μέχρι εκεί φτάνει η πιστη τους πιο πέρα δεν πηγαίνει
μα ο Λόγος ο αληθινός δεν θέλει δεκανίκι
οποιος σκοτώνει αυτό που διαφωνεί και δεν καταλαβαίνει
τροχάδην στην ήττα προχωρεί και όχι στη δαφνοστεφανωμενη νίκη.

από την ζωή του ποιητή...

-ω ποιητή μου ξακουστέ πούθε γυρνα ο νους σου
πως γραφεις τόσο θαυμαστά τι διάθεση που βρίσκεις?

-ελεύθερη είναι η διάθεση και ο νους ψηλά πλανάται
συντροφικότητα ζητα της μοναξιάς ο γάμος

-πως θα μπορέσω και εγώ τόσο όμορφα να γράψω
τον κόσμο που θωρώ πως τόσο όμορφο να περιγράψω?

-συνταγή δεν θα βρείς ούτε δάσκαλο να το σπουδάσεις
ενθουσιασμός θα σε βρει και θα το καταλάβεις
δεν θα μπορείς τότε άλλο να κανεις παρα ποίημα
την ζωή σου στο κάλλος το υπέρλαμπρό να παραδώσεις

-αισθάνομαι πόνο και αναταραχή που δεν κατέχω
τόσο όμορφα να γράφω, τη διάθεση δεν έχω
αλλου πλανάται το μυαλό στα άχρηστα γυρνάει
φροντίδες, έγνοιες, άσχημα το άγχος μου φουντώνουν

-φιλε καλε φιλε αγαπημένε γιατί βαριανασαίνεις;
έκαστος είναι ο καθείς στο είδος του, άλλο πράμα
ποίησε και αμέσως και εσύ ένας ποιητής θα γίνεις
ας μην αφήνεις τις στιγμές στο βρόντο να πηγαίνουν

-μα πως θα γίνω ξακουστός; πως ότι και να κάνω
αν δεν το κάνω εγώ καλά μάταιο τούτο θα είναι

-όλα μες τη ζωή μάταια και αν όπως φαίνονται,
πολύ ευλογια έχουν. σαν τα παιχνίδια των παιδιών
δεν νοιάζονται αν κάποτε τελειώσουν μονο να
παίζουν θέλουν από τον ενθουσιασμό τους

- πολύ καλά κατάλαβα αυτό για τις στιγμές μας
χαράμι τις δωρίζουμε εδώ και εκεί σκορπάμε
μακάρι να'μουν σαν εσέ, όμορφα συναισθήματα
με λόγια να τα ντύνω σε όλους να αρέσουν
και ξακουστά να γίνουν

-αφού λοιπόν κατάλαβες ήδη εσύ γνωρίζεις πως
ότι σκέψεις λέξεις και γραφές από ψυχής, κανένας
δεν τα κρίνει, ούτε καταλαβαίνει αν πρώτα δεν
βρεθεί στη θέση τη δικη σου
τι νόημα να έχει αν εσύ δεν ποιείς πρωτίστως
από ανάγκη; σαν τον πνιγμένο που από μια ρουφηξιά
αέρα άλλο δεν επιθυμεί

- ω ποιητά μου μέγιστε τώρα το ένιωσα θαρρώ
πως δεν είναι οι γραφές που έχουν την αξια
αλλα η ανάγκη την ομορφιά να αναζητεί
ουρί του παραδεισου της ψυχής κελάηδισμα

αστεράκι μου

αστέρι αστεράκι μου στη μοναξιά σου φέγγεις
καίγεσαι λάμπεις και σκιρτάς μονο αυτό γνωρίζεις,
όμως ξέρεις;
και αλλα πολλά καμώματα δικά σου είναι
όπως τραγούδι όταν γίνεσαι στου βάρδου το δοξάρι
εσύ αναδεύεις ζωγράφου χρώματα που τον καμβά στολίζουν
του ποιητή και του γραφέα τον οίστρο σαγηνεύεις
παρήγορα εσύ στέκεις πάνω από τα άρρωστα
την προσευχή προσκυνητή ακούραστα ατενίζεις
συντροφια να κρατάς στο άγρυπνο το μάτι
μα πάνω από όλα όσα και αν θωρείς όσα και αν κατέχεις
σεντόνι πανλευκό αραχνοΰφαντο σκεπάζεις το
άστεγο το ταλαιπωρημένο σαν ελεύθερο γέρνει τον
ημερήσιο κόπο του γλυκα να παραδώσει.

ΣαλόΣ

αυτοεξόριστος γυρνώ το άφαντο αναζητώ
σπίτι μου το ταξίδεμα ανάπαυση μου ο δρόμος
σκοπός μου το ανύπαρκτο,ο ενθουσιασμός μου
γεννα την κίνηση του νου και του κορμιού ολούθε
Σαλό με ονομάζουνε, μεγίστη τρέλας τέχνη

μεγας τελευταίος πειρασμός

δοκίμασε τον μεγα πειρασμό ως άνθρωπος να ζήσει
και ως θεός το θάνατο να μην τον συναντήσει
σαν είδε το αποτέλεσμα αυτό του πειρασμού του
πως φόβος κυριάρχησε του έργου του δικού του
ελευθερα αποφάσισε και αμέσως αυτό κάνει
παρα να ζει ως άνθρωπος, θεός να αποθάνει

έτσι νικιέται ο θάνατος, φόβος ας μη σε πιάνει
έτσι αντί για σένανε, Χριστός θε να πεθάνει

ζεις εσύ για Αυτόν, πεθαίνει Αυτός για σένα

ζήσε κόντρα στο ρεύμα

μιαν ιστορία θα σας πω, μιλάει για μιαν γυναίκα
που από νωρίς διαγνώστηκε με φοβερή ασθένεια
πως κάποτε ίσως και μπορεί εκείνη να νοσήσει
από τρελή ασθένεια του νου, γονίδιο πως φταίει
έτσι παιδιά δεν έπρεπε εκείνη να γεννήσει
ίσως μπορεί το γονίδιο να τους το μεταδώσει
όμως εκείνη το έκρυψε ποτε δεν παραιτήθει
έτσι βρήκε τον ερωτα, αγάπησε με πάθος
και ας το ήξερε πως ίσως κάνει λάθος
για το όνειρο της πάλεψε κόπιασε να το ζήσει
παιδάκια γέννησε αγόρι και κορίτσι
και πέρασαν χρονια πολλά και χάρηκε και εγγόνια
ώσπου οι φόβοι των γιατρών έγιναν μια μέρα πράξη
η τρελα την εχτύπησε χάνοντας το μυαλό της
σε ίδρυμα την έκλεισαν για το καλο δικό της
και να που χθες η ασθένεια την έφτασε στο τέλος
αφήνοντας μια υγιέστατη οικογένεια παιδιά και
εγγόνια πίσω.
και κάθισα και σκέφτηκα πως να που κάποιος
έζησε τη ζωή σαν όνειρο κόντρα σε όλα πήγε
άκουσε μοναχα την καρδια έζησε τη στιγμή του
και έγινε αθάνατος διότι έχει ζήσει.
και πως τα όνειρα του ενός μπλέκονται με του αλλου
και σαν τα πραγματοποιείς βοηθάς και άλλους να το
κάνουν, δίχως φόβο και δίχως ενοχες, αιώνια ζεις!

δρόμος είναι?

έπρεπε να παραμεγαλώσω
για να καταλάβω την αξια
ζωής θανάτου
στιγμής αιωνιότητας
τρέλας λογικής
φως σκοταδιού
και αν την αξια την βρήκα
το νόημα ακόμα ψάχνω
ελπίζω σύντομα να μη το βρω
ο δρόμος αυτός όμορφος πολύ είναι
δεν θέλω να βρω το τέλος του
όσο γρήγορα και να πηγαίνω
μήπως το νόημα είναι αυτός ο δρόμος?

ιθάκες... ενθουσιασμού

αυτό για να αποκτήσεις πρέπει να το παλέψεις
σκληρά να αγωνιστείς μαχόμενος να πέσεις
όσο σκληρό και δύσκολο αν σου φανεί πίσω μη κανεις
η χαρά, η δόξα και τιμή θα είναι για σε μεγάλη
έτσι μοναχα έρχεται η απόλυτη ευτυχία
σαν το αίμα, το δάκρυ, το είναι σου θυσία τα προσφέρεις
μη σε νοιάξει τι θα γενείς και που θα καταλήξεις.
....
βρες τι σε ενθουσιάζει και πέσε με τα μούτρα.
μα μη σκεφτείς τι θα κερδίσεις,
αυτό ποτε σου δεν θα συναντήσεις.
και αν μάταιο σου φανεί όλο αυτό μη λυπηθείς
ήδη θα το κατάλαβες εν θεού ουσία τι σημαίνει

ποίημα νεογέννητο

οίστρος βασάνισε το νου μου
μέσα από τα βάθη του μυαλού μου
φροντίδα ψάχνουν οι λέξεις που ξεπηδούν αράδες
όπως μας φρόντιζαν μικροί οι καλές μας οι μανάδες
σε μια σειρά θέλουν να μπούν το νόημα να δώσουν
το ποίημα νεογέννητο στο νου να παραδώσουν
και αν ποτε δεν διαβαστεί ματια αν δεν το δούνε
τον σκοπό του επέτυχε και ας μην το λαχταρούνε
διάθεση, ενθουσιασμός,μυστήριο και θαύμα
του ποιητή μοναδικό συναίσθημα και τραύμα

ξανά δικη μου

επέτρεψα η κόλαση μέσα μου να φωλιάζει
απελπισία,θάνατος,ερημιά
το είναι μου φωνάζει
πνίγομαι καθημερινά μέσ' τις πολλές φροντίδες
καλοστημένες της κολάσεως ετούτες οι παγίδες
μα σα σε σκεφτώ γαλήνευση μέσα στην ύπαρξη μου
αγάπη,γέλιο και χαρά να είσαι ξανά δικη μου

σύντροφος

αυτό σημαίνει σύντροφος αυτός που συντροφεύει
και τη ζωή μου αν του πω αυτός να διαφεντεύει
όχι κάποιο ανδρείκελο στολίδι στο κορμί μου
ούτε καθρέπτης ναρκίσσου που κουβαλώ μαζί μου
μα το κάλλος να μοιράζεται ανάγκη της ψυχής μου
ο έτερος μου εαυτός πηγή της ύπαρξης μου
σύντροφε μου αγαπητέ ποτε μη με αφήσεις
καθόλου την ύπαρξη σου να μη μου τη στερήσεις
η αγάπη μου για σε παντοτινή να γίνει
στην αγαθή την συντροφια μέσα να παραμείνει

δύστυχε άνθρωπε

δύστυχε άνθρωπε δες γύρω σου
κάθε είδους αλυσίδες και σχοινιά σε κρατούν
δεμένο και εσύ τα λες ευτυχία.
η διεστραμμένη φύση σου χαίρεται και διασκεδάζει
με τα σύγχρονα κολοσσαία και τις ταύρο-θυσίες
με πτώματα σαν πλαστικό βαλσαμωμενα και αυτό
το λες τέχνη.
ποτίζεις και ταΐζεις το σώμα και το πνεύμα σου με
σάρκα και αίμα παιδιών ρουφάς κάθε λογής δηλητήριο
που σου φέρνει την πλαστή χαρά και αυτό το λες επιβίωση.
λες στον εαυτό σου και στους άλλους ποσο καλός και πιστός
είσαι μα αλλα ποθεί και πράττει η σκοτισμένη σου καρδια
κανεις θυσία τις όμορφες στιγμές στο βωμό του πλούτου
και αυτό το λες θρησκεία.
μαθαίνεις τα παιδάκια πως να ισορροπούν στις πλατες
των φίλων τους, των διπλανών τους πως θα γίνουν τα
ταπεινά πρόβατα ενός κακού άνθρωπο-θεού
και αυτό το λες εκπαίδευση
δύστυχε άνθρωπε θερίζεις αυτό που σπέρνεις,
νομίζεις ότι σπέρνεις παράδεισο μα σου γυρίζει κόλαση
και αναρωτιέσαι τι πάει λάθος.
αυτό το ερώτημα είναι η κληρονομιά σου

μόδα...

όταν αυτό γίνεται μόδα τότε δεν αξίζει
ύστερα από λίγο αρχίζει και μυρίζει
kαθωσπρεπειλα,δηθενισμο,μεγάλη υποκρισία
όλοι όσοι το ασπάζονται ζέχνουν ανοησία
τα αλλα τα διαφορετικά στο περιθώριο μένουν
είναι για λίγους εκλεκτούς για αυτούς που επιμένουν
μέσα στο ωραίο να κατοικούν η βρώμα να μην τους πιάνει
έστω και ένας είναι αρκετός η αλήθεια να μην πεθάνει
διότι σαν ο Λεωνίδας τα όπλα ξέρει πως να κρατάει
τις θερμοπύλες η μόδα ποτέ δεν τις πατάει.

τώρα και για πάντα...

ποσο όμορφη είναι η ζωή! μήπως επειδή είναι παροδική?
όπως το γυαλί που θρύψαλα στη στιγμή μπορεί να γίνει?
μήπως αυτά που αξίζουν είναι αυτά που εύκολα χάνονται?
όπως τα όνειρα του κοιμισμένου που για
μια στιγμή τα ζει και έπειτα αυτά φεύγουν?
μήπως κυνηγάμε χίμαιρες, μάταια πράματα προσωρινά
και χάνουμε τα αιώνια?
και τι αξίζουν αυτά τα αιώνια?
μήπως τα προσωρινά γίνονται αιώνια όταν τα αγαπάμε?
όπως η αγκαλιά φρεσκοξυπνιμενου ζευγαριού
όπως ο θηλασμός ενός μωρού από τη μάνα και οποια μάνα
τώρα και για πάντα...

φθαρτό το σώμα...φως αιώνιο η ψυχή

έτσι το αποφάσισα να κατοικεί η ψυχή μες στο φθαρτό το σώμα
και διάλεξα να πορεύομαι μες τη φθορά του χρόνου
γιατί ήμουν ελεύθερος και ελεύθερος είμαι ακόμα
να δοκιμάζω με τόση περιέργεια το δρόμο αυτό του πόνου
αλλα φως αιώνιο η ψυχή πως να αντέξει ετούτη τη φθορά
στο δημιουργό στράφηκε βοήθεια να πάρει
να ζει το αιώνιο μέσα στο φθαρτό είναι μεγάλη συμφορά
έτσι κληρονόμησε το θάνατο τη λύτρωση να λάβει
όμως τι άλλο είναι ο θάνατος παρα ψυχής η σωτηρια
το φθαρτό να ξεπερνά στο αιώνιο να γυρνάει
διότι οποιος το φως επιθυμεί νικάει τα σκοτεινά θηρία
και χαρούμενα με ενθουσιασμό αφήνει το φθαρτό το σώμα να γερνάει.

τι πρέπει...

σου είπαν τι πρέπει να πιστέψεις
πως πρέπει να παλέψεις
πως να περνάς την ώρα σου
που να ακουμπάς τα δώρα σου
τι ακριβώς να σκέφτεσαι
και ποίους να εμπιστεύεσαι
τα πάντα όλα να φοβάσαι
αγκαλιά με τον φόβο να κοιμάσαι
διαστρέβλωσαν τι είναι η αγάπη
και σε ρίξαν στην απάτη
αυτά τα βαφτίζουν ευτυχία
μα εσύ βυθίζεσαι στη δυστυχία

άνεμε...

- σταματα τώρα άνεμε σίγασε την ορμή σου
η θάλασσα ταράχτηκε, την έκανες δικη σου
πελώρια τα κύματα και πως να τα παλέψω
θαρρώ χαμένος είμαι πια στη βάρκα δεν θα αντέξω

- ποιος είσαι εσύ και πως τολμάς εμενα να διατάζεις
θαρρείς πως όλα τα στοιχεια εσύ εξουσιάζεις?
μοναχα ένας τόλμησε και υπάκουσα αμέσως
είχε γαλήνη στην ψυχή ειρήνη στην καρδια του
μου φάνηκε πως όλοι εμείς ήμασταν πλάσματα του
αέρα θάλασσα φωτιά είχε στα σωθικά του
ενώ σε εσένα σκοτεινιά σαν να είσαι του θανάτου
καθόλου δεν ευθύνομαι για ότι εσύ και αν πάθεις
τον τρόπο να βγάλεις εσύ την σκοτεινιά θα έπρεπε να μάθεις
έτσι τον φόβο θα νικάς και τα στοιχειά θα ορίζεις
και την ζωή σου άλλο πια θα πάψεις να μαυρίζεις

Ελληνισμός

ο Ελληνισμός δεν πέθανε μα ούτε θα πεθάνει
αιώνια θα στέκει εκεί ψιλά που ξέρει να ανεβαίνει
σαν ζωντανός οργανισμός αυξάνεται αλλάζει
μα μέσα σε όλων τις καρδιές ξέρει να παραμένει.
Και αν εκφραζόταν κάποτε από τον αρχαίο μύστη
τώρα στη δόξα προχωρα με όπλο του την πιστη
διότι σκοπός του ήταν και είναι την αλήθεια να αναζητά
και όταν την βρει σε αυτήν να παραμένει
μα αν γίνει ψεύτικη τότε άλλο δρόμο θα ζητα
πάντα θα συνεχίζει και πίσω δεν θα μένει.

μαρτύριο φρικτό

τι μαρτύριο φρικτό για σένα που περνάω
σαν του ταντάλου την αιώνια τιμωρία
όμως καθόλου δεν πειράζει που πονάω
μια στιγμή μαζί σου και τα βάζω με όλα τα θηρία
μέσα μου η σκέψη σου βάσανα μου γεννάει
είσαι τόσο κοντά και τόσο μακριά από μένα
θέλω να ξεχαστώ μα ο νους μου σε σένανε γυρνάει
μα θα τα καταφέρω κάποτε να ξεφύγω από σένα

δύναμη μου

είσαι η δύναμη μου που κρατα δεμένο το κορμί μου
μα πιο ελεύθερος αισθάνομαι όταν σε σένα χάνομαι
η δύναμη που με διαλύει είναι αυτή που με ελκύει
παραδομένος να σε νιώθω να ζω μέσα στο δικό σου πόθο

μάτια

τα ματια του κορμιού χαλάρωσα
τα ματια της καρδιας μου άνοιξα
η αόρατη ομορφιά έγινε ορατή
η ορατή ασχήμια έγινε ομορφιά
έτσι τα πρώτα κράτησα να βλέπω που πηγαίνω
τα δευτερα τα κράτησα, βαθιά να ανασαίνω

προβατο ποιμενας

σαν γεννήθηκα αμέσως έβαλα σκοπό το απόλυτο να πιάσω
να κατακτήσω του είναι την ερωμένη που την φωνάζουνε αγάπη χωρίς όμως να κοπιάσω
και αφού τίποτε δεν κατάφερα παρ' όλη την προσπάθεια
τον τρόπο βρήκα τον μοναδικό τον ένα
άνευ ορων της παραδόθηκα έγινα το πρόβατό της
και εκείνη τότε με ανέβασε και με έκανε ποιμένα.

πρίγκιπας του σκοτους

μέσα στο φως ζούσα και υπήρχα μα δεν μου ήταν αρκετό
εγώ ο ίδιος το φως ήθελα να γίνω χωρίς να είμαι
μα αυτό δεν ήταν δυνατό
έτσι κατάφερα από την πολύ προσπάθεια και με τον
λάθος τρόπο από το φως να φύγω στο σκότος μονος να γυρίζω
μα δεν θέλω ξανά στο φως να ξαναμπώ αφού είμαι πλέον πρίγκιπας εδώ
και τις σκοτισμενες τις ψυχες οριζω

μυστήρια τα όνειρα

τι μυστήρια τα όνειρα που είναι
χαρίζουν στιγμές μοναδικές ανεπανάληπτες
έξω από κάθε όριο και από κάθε νομο
μονο στο νομο της καρδιας υπακούοντας
ο σοφότερος από όλους.
τι και αν αργότερα σβήνουν και ίσως αμέσως
ξεχνιούνται, τα συναισθήματα που αφήνουν πίσω μας
συντροφεύουν διαρκώς.
δεν ζητούν τίποτε για δικό τους μονο να δίνουν θέλουν
και οποιος τα καλοδεχτεί και τα πιστέψει τότε
μπορεί να ζει την ζωή σαν όνειρο.

Κοχύλια οι στιγμές

Κοχύλια μάζευε στην άμμο, μέσα από πέτρες ξεραμένα φύκια
και έντομα μικρά που έπαιζαν κυνηγητό στην παραλια.
Kάπου κάπου χάζευε μακαρια το απέραντο γαλάζιο 
έτσι που έλαμπε ο φωτοδότης στέλνοντας τις αχτίνες του
με το νερό το αλμυρό να παίξουν.
λαμπύρισμα που χάιδευε μεθυστικά το μάτι σαν το ήρεμο
των κυμάτων που στοργικά ανάδευε της αμμουδιάς τους κόκκους, 
ήχος νανούρισμα και μυρωδιές πελάγους το είναι να τρελαίνουν.
Έτσι χανόταν κάπου κάπου, άδειαζε από όλα ώστε όλα να τα 
χωρέσει,όλες οι αισθήσεις του σε πλήρη αρμονια. 
όλο αυτό ανάμνηση να γίνει σκληρά να τυπωθεί ανεξίτηλο 
αποτύπωμα να αφήσει. Aυτό το συναίσθημα το μυστήριο
που μονο του συντροφια θα του χαρίζει,
σαν όλα τα αλλα σιγά σιγά θα σβήνουν.
Έτσι συνέχισε κοχύλια να μαζεύει τα πιο λαμπρά τα πιο
καθάρια. είτε μικρά είτε μεγάλα αρκεί να αντανακλούν 
την ομορφιά την εσωτερική του. 
Όλα τα αλλα σαν σκουπιδάκια φαίνονταν άχρηστα ερείπια
αλλοτινού μεγαλείου, που σαν το σκοπό τους με τόλμη και
υπομονή υπερέτησαν τώρα κείτονταν κουφάρια άψυχα. 
Με μια όμως κρυφή τελευταία τους επιθυμία, 
στόλισμα να γίνουν στην ψυχή αυτού που την ψυχή του 
θα μοιραστεί μαζί τους.
Όλα τα αλλα θα περιμένουν τον δικό τους ερωτα σαν
καταφέρουν να μαγέψουν ψυχές αγνές και φωτισμένες.
Έτσι συνέχισε κοχύλια να μαζεύει όσα τον θαυμασμό του
αιχμαλώτισαν χωρίς τον λόγο να αναζητά, 
απλά ένα παιχνίδι την σκέψη του γλυκα να αναπαύει.
Μέχρι το σούρουπο που ξεπρόβαλε δειλά, του φάνηκε πως
στο τέλος του φτάνει το παιχνίδι αυτό, όμως καθόλου
δεν λυπάται. 
Έζησε και βασίλεψε παρέα με τον ήλιο, ποιος ξέρει, 
αύριο μπορεί να ξαναζεί...

διάκριση

να που και καλο μπορεί να βγει από αυτό
και ας το έχουμε όλοι για το κάκιστο κακό
αν όπως λένε μερικοί όλα συμβαίνουν για καλο
τότε καλοδεχούμενο να είναι και αυτό
το τρις μέγιστο κακό
ποτε δεν μπόρεσα το καλο από το κακό να ξεχωρίσω
ούτε το δίκαιο από το άδικο να διαχωρίσω 
αναρωτιέμαι μήπως όλα να τα χρησιμοποιούμε 
μήπως μας κάνουν την διάκριση να αναζητουμε
άλλο ένα μυστήριο που καλούμαστε να λύσουμε
όμως πιστεύω ότι μαζί με αυτό μπορουμε να ζήσουμε

αυτό-οδηγίες

πολλές ανάγκες μη κρατάς
λίγη φροντίδα νιώσε
πολύ αγάπη δώσε
τον εαυτό σου μη σκορπάς
κακό σαν συναντάς γυρνα απλά την πλάτη
το όμορφο να ψάχνεις
με αγώνας να το φτιάχνεις
ζήσε το τώρα και άσε το αύριο στον ακαμάτη
λίγα λόγια να λες έργα πολλά να κανεις
αν δυσκολίες βρείς πολλές
για το καλο είναι και αυτές
έτσι θα ζεις αιώνια ποτε δεν θα πεθάνεις

και συνεχίζω

μονος περπατώ ξυπόλητος ρακένδυτος γυρνώ
με έντομα ζώα πουλια και δέντρα τραγουδώ
γη και χώμα ευλογημένο πολύ το ευχαριστώ
που δέχεται μένα τον ανάξιο πάνω του να πατώ
τροφή και ύπνο δεν επιζητώ ανάγκη άλλη μέσα μου δεν κρατώ
ανθρώπους γελαστούς και σκυθρωπούς συνεχεια συναντώ
το βλέμμα τους όμως αηδιαστικό σαν με κοιτούν και απορώ
το βραδυ ένα φως απόκοσμο γύρω μου φέγγει και θωρώ
 βουνά πόλεις και σε παραλιες τριγυρνώ
σε νησιά φτάνω και πατώ μέσα από το ρηχό θαλασσινό νερό
παντού την ομορφιά θωρώ τίποτε άσχημο και περιττό εδώ
ανείπωτη ευτυχία στιγμές μοναδικές στα πάντα που οι
αισθήσεις μου ρουφάνε δίχως χορτασμό 
και συνεχίζω από όλα μαθαίνω διδάσκομαι γεμίζω
όλα τα αγαπώ και όλα με αγαπούν παράξενο όμως αυτό
άξιος για την αγάπη Του δεν είμαι καλά το γνωρίζω
αφού μακριά Του είμαι τίποτε δεν Του ζητω 
μα σαν ο χρόνος με σκάλισε και πέρασε χωρίς να το
ζητήσω όλη τη γη εγύρισα και άλλη τόση επίσης
βρέθηκα μπρός σαν σε πόρτα από νεφέλη δύσκολο να το εξηγώ
να την διαβώ και αυτή τόσα και τόσα πέρασα μα τώρα
βρίσκομαι σε κάτι που λόγια δεν το πιάνουν απερίγραπτο
αίσθηση πρωτόγνωρη αδιανόητη μήπως να κάτσω εδώ
αυτός είναι ο προορισμός το νιώθω δεν ξέρω όμως
σε όλο αυτό το ταξίδι μέσα Του και μέσα μου είναι...
και συνεχίζω

σοφα οντα...

ένα μυρμήγκι ανέβηκε επάνω στο γραφείο
γρήγορα κινήθηκε σαν κάτι να έψαχνε 
ανέβηκε στα βιβλία, τα μολύβια, τα χαρτικά,
στο πληκτρολόγιο στο τηλέφωνο αλαφιασμένο
έψαχνε έψαχνε, σταματημό δεν είχε 
ακούραστα, τελικά τα γύρισε όλα
κατέβηκε από το γραφείο έτρεξε στην εξώπορτα 
βγήκε έξω στον κήπο συνάντησε τους φίλους του
"επιτέλους σας βρήκα φίλοι μου καλοί,
χάθηκα σε τόπο άσχημο, γεμάτο σκουπίδια
έψαχνα να σας βρω διότι μονο μαζί σας
έχω χαρά και ευτυχία, λυπάμαι μονο τα οντα που
ζουν συνεχεια παρέα με αυτά τα σκουπίδια
μακριά από τους φίλους τους, άντε πάμε τώρα να
παίξουμε, τρόφιμα να μαζέψουμε, μαζί"

παλιότερα τίποτα μικρότερο δεν σεβόμουν 
ανάξια ύπαρξης και αυτά τα σοφα οντα
αγώνα καθημερινά ακούραστα κινούνται
μονο αυτό ξέρουν να κάνουν και το κάνουν
καλά. ευτυχισμένα οντα, γεμάτα από ζωή
σοφοί μου δάσκαλοι σας ευχαριστώ!

στιγμή...η ζωή

στιγμή αιώνια
στιγμή παραμυθένια
στιγμή αξέχαστη
στιγμή μοναδική
στιγμή που έρχεσαι και φεύγεις 
μονο θύμηση αφήνεις
ανάμνηση γλυκιά, παρέα δικια μου
στιγμή που ξεπερνάς τον χρόνο
τον θάνατο νικάς και ευτυχία χαρίζεις
στιγμή τον πόνο μου γλυκαίνεις
την μοναξια μου παίρνεις 
στιγμή δικια μου πολύτιμη 
αιώνια στιγμή η ζωή μου

αγαποτεχνιτης

την τέχνη της αγάπης δεν έμαθα ακόμα
μα όμως προσπαθώ και ίσως αυτό φταίει
δεν αφήνομαι στης στιγμής τον ερωτα
που ξεκλειδώνει τις καρδιές χωρίς να υπολογίζει
το αύριο τι θα φέρει.
η πολύ προσπάθεια την τέχνη αυτή τη φθείρει
διότι φέρνει βάσανα και λογισμούς και με την
περηφάνια και τους εγωισμούς
όλη η διδασκαλία καταρρέει.
να σταματήσω όμως εδώ άλλο να μην προσπαθώ
ελεύθερος από εγωισμούς να ζω
και ποιος ξέρει ίσως καταφέρω χωρίς να το επιζητώ
να γίνω και εγώ ο αγαποτεχνιτης

βασίλεψα

να που βασίλεψα και εγώ σε άλλους τόπους πάω

ταξίδεψα μέσα στη ζωή και όλα τα αγαπάω

και αν δεν με βλέπετε δεν παύω να υπάρχω

μη φόβου, θα ανταμώσουμε ξανά διότι σε όλα άρχω

η ανατολή μου, έδωσε χαρά σε όλη την οικουμένη

και όλοι εσείς γινήκατε δικοί μου αγαπημένοι

και αν κάποιος δεν θωρεί πάλι θα τον φωτίσω

και όλα του τα κρίματα εγώ θα τα εξαγνίσω

θαύμα...

το θαύμα κρατα φυλαχτό το φως μέσα σου βάλε
μα μην το αφήσεις να φανεί μήτε να το διαδώσεις
μοναχα εσύ είσαι για αυτό και αυτό είναι για σένα
γιατί μη ψάξεις για να βρείς, το πως δεν το γνωρίζεις
αλλιώς στα ανθρώπινα το ζεις και πλέον δεν υπάρχει
ότι για θαύμα θεωρείς μπορεί τίποτα να 'ναι
μα πως αυτό το τίποτα το είναι σου ορίζει
ένα μυστήριο μένει
το ένα μυστήριο που δεν τολμά ο χρόνος να γεράσει
ούτε ο φόβος ο δειλός να το εφοβερισει και πως

να το σκοτώσει ο θάνατος που μια ψευδαίσθηση είναι

το θαύμα ένα μυστήριο μένει που όμως το νιώθεις
και θαρρείς η μονη αλήθεια είναι 
και τόσο αυτό σου αποκαλύπτεται μέσα από το μυστικό του
γιατί δεν το εξαφάνισες, στο ά-λογο τροφή δεν το έδωσες
έτσι το θαύμα λόγος γίνεται και στην καρδια μιλάει
λόγος αναγγελίας, χαράς, δόξας και ευτυχίας

καλόκακο

ότι κακό και αν συμβεί δε θάναι λόγου γεννα
παρα πιστός ακόλουθος στο κακιασμένο πράττω
μα αν ακόμα το άσχημο έρθει να με αγκαλιάσει
την πλάτη εγώ θα του γυρνώ το όμορφο να αδράξω
γιατί μαζί σαν προχωρούν τα δίδυμα τα διαφορετικά
ψυχής τα ματια βλέπουνε το όμορφο πιο είναι
και αν δεν μπορούν να χωριστούν ποτε μόνα να πάνε
το όμορφο αφήνω μπρός και το άλλο δεν θα το θωρώ

μπορώ να επιλέξω

η φύση μου η περίεργη η καλοζωισμένη που μέτρο δεν 
κρατα που όλα νομίζει τα κατέχει
στο άσχημο γυρνα με μιας να δει και αυτό πως είναι
και αμέσως ερωτεύεται διαστρέφεται πονάει και σαν
τον μέθυσο καλο κακό πάντα τα μπερδεύει
έτσι και αν δεν ξέρω ποια πως να τα ξεχωρίζω 
ποτε δεν σταματώ αγώνα για το καλο και όμορφο
να πράττω ελπίζοντας πως ομορφιάς όψη κατέχω 
και όχι του θανάτου.

το πάθος μου...εσύ

η βία και ο εξαναγκασμός κρύβουν αποτυχία 
το θέλω και ο ενθουσιασμός φέρνουν την ευτυχία 
όπως θέα έχω την ουσία του Ενός, θέλω εγώ εσένα
πέρα από αυτό για τίποτε δε νοιάζομαι και ούτε για κανένα
ψάχνω τον τρόπο να τον βρω να 'ρθω για να σε κλέψω
ψάχνω τα όπλα τα σωστά με θεούς και δαίμονες σίγουρα θα παλέψω
μα τα όπλα μου είσαι εσύ και ο ερωτας που έχω
και ο τρόπος είναι το θάρρος μου αφού άλλο δεν αντέχω
αν τύχει αργότερα και ο Έρως με μιας σβήσει 
θα συνεχίσω ευτυχής αφού είχε αρχίσει 
και αν μετανιώσω, καλιά να 'ναι για αυτό που έχω τολμήσει 
παρα για εκείνο που από φόβο μου δεν έχω προσπαθήσει 

πως να την περιγράψω?

κάποτε προσπάθησα και εγώ να περιγράψω την αγάπη
με όμορφα λόγια, χρώματα, ηχους, μυρωδιές να τη στόλιζα
μα όμως σύντομα κατάλαβα ότι φτωχά όλα μου ήταν
τίποτε δεν μπορούσε να σταθεί εμπρός της
όλα ξεθωριασμένα μοιάζαν
αργότερα κατάλαβα πως ούτε τον ερωτα με λέξεις μπορούσα
να αγγίζω μα ούτε και το άρωμα γαρδένιας μπορώ να
περιγράψω.
έτσι σταμάτησα να προσπαθώ και άρχισα να νιώθω με όλες τις
αισθήσεις μου και με άλλες που δεν ξέρω.
αμέσως συναισθήματα μυριάδες κατακλύζουν 
το "είναι" το εσώτερο, αλλου με ταξιδεύουν
σάμπως αυτή νά 'ναι η ζωή η αγάπη που ζητούσα 
ο θεϊκός ο ερωτας που άλλοι σιγοψάλλουν 
ή ακόμα και η τρελα που άλλοι αποφεύγουν?

λατρεμένη...

η λατρεμένη σου μορφή αγάπη με γεμίζει
χρώματα γεύσεις ευωδιά απλόχερα χαρίζει
μα σαν μου λείπεις μακριά τον κόσμο όλο χάνω
μαύρες οι σκέψεις μου τρελες να πέσω να ποθάνω
που είσαι λατρεμένη μου έλα εδώ κοντά μου
η απουσία βάσανο πονάει την καρδια μου
μα να σαν έρθεις διπλα μου νιώθω ξαναγεννιέμαι
είσαι το άπαν στη ζωή κι από εσέ κρατιέμαι.

παιδιά όμορφα

τι όμορφα που είναι τα παιδιά φραγμούς να μην γνωρίζουν
αυτό που σκέφτονται να λεν να πράττουν να ελπίζουν
σαν το βλέμμα τους κοιτάς σπίθες θαρρείς πως βγάζουν
και όταν μας χαμογελούν ψηλά μας ανεβάζουν

αγώνας... δρόμος...

έψαξα στα ποιήματα το φως
στους μύθους την αλήθεια
στις παροιμίες το καλο
το νόημα στα παραμυθια
όμως τίποτε από όλα αυτά δεν βρέθηκε ακόμα
σαν να είναι όλα ψέμα σαν μάταιος ο αγώνας μου
όμως θα συνεχίσω αυτόν τον δρόμο να ακολουθώ.
και τώρα που η ζωή και ο χρόνος μου τελειώνουν
ίσως αρχίζω και νιώθω δρόμος και αγώνας τι σημαίνει
πως τα ποιήματα είναι φως
οι μύθοι είναι αλήθεια
οι παροιμίες είναι καλές
και νόημα είναι στα παραμυθια.

βροχή που παίζει

τι όμορφα αυτή η βροχή που παίζει με το χώμα 

και ευωδιά μοναδική απλώνει στο αέρα 

ας μην τελειώσει τούτο το παιχνίδισμα ακόμα
μα αν τελειώσει σύντομα θα αρχίσει μια άλλη μέρα

τι όμορφα αυτή η βροχή που ξεδιψά την πλάση
ζώα, δέντρα και φυτά όλα αυτήν προσμένουν
μα πως η δόλια η καρδια με αυτήν να ξεδιψάσει
αφού δαιμόνια φρικτά μέσα της παραμένουν  

βάρβαρο...

βάρβαρο είναι που αφησα το φόβο,μισος και εγωισμό
μέσα μου να φωλιάζουν
μα ακόμα πιο βάρβαρο ο τρόπος μου που διάλεξα να τα 
αποβάλλω
διότι ο τρόπος μου τον φόβο το μισος και τον εγωισμό
αυξάνουν
ενώ ο τρόπος εκείνου του τριπροσωπου αγαποτεχνιτη
ταπείνωση αξιώνει

στον κόσμο καλώς ήρθες

μωράκι μου μικρό ολόφρεσκη ψυχούλα στον 
κόσμο καλώς ήρθες .
φόβο να μην αισθανθείς, φόβο να μην γνωρίσεις
μες στην αγάπη του μπαμπά και της μαμάς να ζήσεις.
σαν μεγαλώσεις διάλεξε της αρετής τον δρόμο
και της κακίας φρόντισε να μην δεχτείς τον νομο
μες τον αγώνα της ζωής αύξανε την καρδια σου
αγάπη τρέφε μέσα της και θα 'ναι όλα δικά σου

σε θέλω

χάνομαι μες τα ματια σου τα ανέμελα μαλλιά σου
σπινθηροβόλο βλέμμα σου που τη ζωή ορίζει
χάνομαι μες τις λέξεις που τον ερωτα αναδύουν
τη θεία σου μορφή τη λυπημένη και χαρούμενη μαζί.  
ποσο σε ποθώ, σε νοιάζομαι, σε θέλω
τόση ευτυχία όμως πως δύναμαι να αντέξω?
η αγάπη και ο ερωτας τον χρόνο δεν γνωρίζουν
απόσταση δεν ξέρουνε μονο καρδιές ορίζουν

τόπου... γης

τι όμορφα που θα τανε όπως το συλλογιέμαι
σε ένα νησάκι να εμενα μακριά από τις πόλεις
τις θάλασσες να όργωνα στη γη να κολυμπούσα
μακριά από φόβους ορατούς μακριά και από έγνοιες
το βραδυ να γαλήνευα και το πρωί στα αλώνια
μα μήπως όλα τούτα διπλα μου τα ακουμπάω?
και μη νομίζω ότι μακριά τόσο πολύ πως θάναι
διότι ο κόσμος μέσα μου φουρτουνιασμένος μοιάζει
και αν όπου πάω μέσα μου το κουβαλώ το χαλι
καλιά νομίζω θα ήτανε τον τόπο να μη μιάνω
αν πιο μπροστά το άσχημο δεν διώξω από εντός μου
μα σάμπως το κατάφερνα θα ήθελα να φύγω?
αφού η γη ολάκερη είναι μια ζωγραφιά

πιστη... ήσυχη, αόρατη

η πιστη μου μου άνοιξε τα ώτα και τα ματια
το αόρατο έγινε ορατό και η ησυχία ήχος
ακόμα και αν ψεύτικα όλα αυτά φαντάζουν
ποιος όρισε το ψεύτικο και ποιος το αληθινό?
τότε αφήστε με τα ψεύτικα να θέλω να πιστεύω 
γιατί σε εμενα φαίνονται τα πιο αληθινά
κι αν δεν το καταλάβατε τα αλήθεια τι σημαίνουν
ελάτε να τα κάνουμε ψεύτικα και αυτά.

ελιά... παίζει

ξάνοιξε πως παίζει η ελιά με το μεσόγειο φως
τα φυλα της ο αγέρας καθάρια τα χαϊδεύει 
και εκείνο το ασημόχρωμο ανταύγειες τη στολίζει
ω! τι παιδί ξαναγυρνώ με τούτο το παιχνίδι

ξένος

έγινα ξένος προς εμέ, ξένος και προς εσένα
ξένος για όλους γύρω μου για όλη μου την πλάση.
αχ! να γινόμουν φίλος μου, φίλος δικός σου να μουν
φίλος και για τους φίλους μου τα ελευθερα πουλια.

σταγόνα

σε μια σταγόνα έκλεισα όλα τα όνειρα μου 
με τον καιρό μεγάλωνε και αύξαναν αυτά.
μα όταν ήρθε η ώρα τους να μπούν μες την καρδια μου
κανένα τους δεν χώρεσε
κακόμοιρη καρδια!

σε μια σταγόνα έκλεισα την ομορφιά του κόσμου
το δέντρο της ζωής να πότιζα με αυτή
και η ζωή ομόρφυνε και ακόμα ομορφαίνει
πόση ομορφιά να κρύβεται στου κόσμου τα καλά!

στην αφαίρεση... το κάλλος

θυμάμαι κάποια εποχή μάζευα πράματα σορό
συλλέκτης ήμουνα των πάντων, 
που να τα βάλω δεν χορώ?
συνέχισα να τα μαζεύω φόβο με άγχος, εγωισμό
μα ήταν ασήκωτο το βάρος και έφτασα σε μαρασμό.
έτσι αντί να τα προσθέτω άρχιζα να τα αφαιρώ
ένιωσα ανάλαφρος και πάλι και είδα το κάλλος το λαμπρό.

χρόνε μου...

χρόνε μου το προσπάθησες γλυκα να με σκοτώσεις
το μονο που κατάφερες ήταν να με λυτρώσεις.
μα όσο και αν το θέλησα με σε να κάμω ειρήνη
στο τέλος σε ξεπέρασα και βρήκα τη γαλήνη

φτου ξελευθερια

τι ωραία τα παιδικά παιχνίδια με αγαπημένους φίλους
να τρέχω, να πηδώ, δυνατά να γελώ 
τι απόλυτη ελευθερια που οδηγεί στην ευτυχία
και με ένα φτου ξελευθερια που με έφτανε στον ουρανό.
να μην με νοιάζει αν νικώ ή χάνω
στο τέλος μονο κερδισμένος ήμουν
διότι ελεύθερος συνέχιζα μες την καρδια να παίζω
και πλέον δεν νοιαζόμουν το αύριο τι θα φέρει.
τι καλά που θάταν και σήμερα το φτου ξελευθερια
σε όλα τούτα που με περιορίζουν 
και δεν με αφήνουν να πετώ
ελεύθερος και ευτυχισμένος

σταλιά σταλιά...

σταλιά σταλιά μου φαίνεται γίνονται οι αλλαγές
όλα τα μαύρα, άσχημα και πεθαμένα εντός μου
μα πως δεν το κατάλαβα όλη η ομορφιά του κόσμου
πολύ καλά φυλάσσεται στις πονεμένες τις καρδιές.
σταλιά σταλιά ο κόσμος μου έγινε γκρι από άσπρος
αφού ποτε τα χρώματα δεν πήρα να τον βάψω
πολύχρωμο,λαχταριστό με ελπίδα να τον ράψω
μα μες το γκρι συνέχισα και συνεχίζω ακόμα.
σταλιά σταλιά πέρασε και η ζωή από μπρός μου
μα τώρα στα γεράματα βρήκα ξανά τα χρώματα 
και ακόμα και αν έθαψα τη νιότη μου στα χώματα
ζωγράφισα τον παράδεισο που φύλαγα εντός μου.

άπιαστα όνειρα...

μου είπαν πως δεν μπόρεσα, ποτε δεν θα μπορέσω τα 
όνειρα τα άπιαστα μέσα μου να χωρέσω.
μα όμως δεν τους άκουσα και άπλωσα τα χερια και ξάφνου
κάτι με έπιασε και με άπλωσε στα αστερια
και τότε εκαταλαβα το άπιαστο τι ήταν
τα όνειρα μου φάνηκε ένα με εμέ γινήκαν.

αθάνατη αγάπη...

καθώς η αγάπη προχωρούσε ποτε της πίσω δεν κοιτούσε. πιο κει ο θάνατος της έστηνε καρτέρι.με μιας στα δίχτυα του πιάστηκε η αγάπη,χωρίς να το ξέρει.και έτσι νόμιζε πως ζούσε, χαρά και ευτυχία σε όλους πως σκορπούσε.μα του θανάτου έργα ήταν όλα αυτά, ψεύτικα καισκοτεινά.μα η αγάπη δεν κατάλαβε πως ήταν να πεθάνει αφού μέσαστο σκότος και τον μαρασμό συνέχισε να αυξάνει.και καθώς εγέμιζε με φως ο θάνατος σκορπούσε, το σκότος να αντέξει άλλο δεν μπορούσε.και τότε ο θάνατος κατάλαβε λίγο πριν διαλυθεί, πως όπου η αγάπη προχωρεί το σκότος δεν θα κρατηθεί.με μιας αποτινάζεται να φύγει από την αγάπη μακριά μαείχε γίνει ήδη φως και αισθανότανε χαρά.έτσι η αγάπη νυν και αει θα υπάρχει εσαεί. 

σκλάβος των παθών...

ο δημιουργός έφτιαξε όλα τα καλά. 
μου έδωσε τα πάθη μου και όλα τα υλικά. ώστε να βρίσκω εκεί χαρά,
να απασχολούμε, να χαίρομαι και να δονούμαι.
μα σαν τον άπληστο και εγωιστή που με τίποτα δεν χαίρεται 
και όλα τα ποθεί, σκλάβος έγινα ετούτων των παθών και 
ελεύθερος ζητω τα πάθη να ικανοποιώ.
νομίζω σαν ελεύθερος που ζω, 
με προβλήματα μυριάδες και βάσανα ένα σορό. 
συνεχεια διαμαρτύρομαι γιατί εγώ να τα περνώ, 
μα τόσο πια κακός να είμαι? να βασανίζομαι δεν το μπορώ. 
μα μήπως δικά μου έργα δεν είναι όλα τούτα?
προσεύχομαι με τη μαύρη μου καρδια όλα αυτά να φύγουνε,
ευτυχισμένος και ελεύθερος τα πάθη μου να συνεχίζω να ικανοποιώ.
ποτε δεν πίστεψα στα παραμυθια, δεν έμαθα ποτε
τι είναι η αγάπη, υπάρχει στα αλήθεια?
και έτσι συνεχίζω τα πάθη να ικανοποιώ μα πλέον κουράστηκα,
θα φταίει που γέρασα, δεν νομίζω να γελάστηκα.
και τώρα που με πήραν τα χρονια ξέφτισαν τα πάθη,
ξέφτισα και εγώ μαζί τους. μήπως ψεύτικα ήταν όλα τούτα
και εγώ τα πίστευα για αλήθεια?
καλύτερα να πίστευα στα παραμυθια.
παιδί να είχα παραμείνει στην αγκαλιά της μάνας, του πατέρα,
τώρα που το ξανασκέφτομαι, ήταν πολύ ωραία.
Μα όχι δεν μπορεί τόσο πολύ να λάθεψα, τι μπορεί να φταίξε
λοιπόν?
μήπως δεν νίκησα τα πάθη όταν μπορούσα και αφέντης
τους να ήμουνα όλα να μου τα συγχωρούσα.
μα τώρα η ανάγκη με έφερε τα πάθη να αφήσω και ότι έφτιαχνα
καιρό, τώρα να λησμονήσω.
μα μήπως δικά μου έργα δεν είναι όλα τούτα?

μα να Aυτός που ελεύθερος είναι των παθών και αν και πέρασε
από τη γη όπως και γω, ποτε του δεν σκλαβώθηκε ακόμα και
πάνω στον σταυρο.και έτσι ελεύθερος αν φύγεις έχεις ζωή ακόμα, ζωή που
απολάμβανες με το άφθαρτο σου σώμα. διότι η ζωή που 
έζησες νικώντας σου τα πάθη, είναι ζωή αιώνια και ας
κανεις αλλα λάθη.
η αγάπη όλα τα νικα αρκεί να ψάξω να τη βρω, αφού
Εκείνος ο ελεύθερος σε μένα την άφησε, τον τρελό. 

τα όνειρα τα καρτερώ...

όνειρα, όνειρα απατηλά, ψεύτικα και γκριζωπά.
μα τι στα αλήθεια ποιο πραγματικό, ποιο αληθινό
γεμάτο χρώμα και ρυθμό?
καλώς ορίσατε λοιπόν ελάτε να σας αγκαλιάσω,
να φύγετε να μη βιαστείτε, φοβάμαι μη σας χάσω.
κι ύστερα αλλα όνειρα να καρτερώ, αλήθεια ποτε θα ρθούν?
αχόρταγος στα όνειρα είμαι θαρρώ, μα κι αν μου φύγουν
λες να μη φοβηθώ? αλήθεια θα ξανάρθουν?
αξίζει η ζωή χωρίς τα όνειρα λοιπόν?
αυτά δεν κάνουν ένα το παρελθόν, το μέλλον, το παρόν?

το παιδί φυλακισμένο...

γυρίζω πίσω για να βρω το παιδί που βάναυσα κρατώ φυλακισμένο.
από το χέρι το κρατώ μαζί να φτάσουμε στο τώρα 
μα οι αλυσίδες το κρατούν εκεί, γλιστράει και μου φεύγει το καημένο.
και πάλι πίσω εγώ γυρνώ σε ένα κύκλο αναζήτησης, φόβου και αγωνιας .
Αχ, να κατάφερνα να σπάσω πια αυτές τις αλυσίδες και 
ελεύθεροι σαν ένα να απογειωθούμε μπροστά

μια βραδινή προσευχή...

κύριε,πατέρα, αδερφέ, ολόκληρης της πλάσης
σε ευχαριστώ μέσα από την καρδια μου που άλλη μια μέρα
μου χάρισες πάνω σε αυτή τη γη. 

τα δώρα σου να χαίρομαι που τόσο απλόχερα παρέχεις.

συγχώρα με αν πικρες σε γεμίζω καθημερινά σε αντάλλαγμα των δώρων.

θα προσπαθήσω πιο σκληρά, μονο άλλη μια μέρα δώσε μου γιαυτο. ξέρω, θα τα καταφέρω άλλο να μην σε πικραίνω μα να σε ευχαριστώ όπως σου αξίζει.

πονάει η ομορφιά όταν δεν την μοιράζεσαι...

ο πόνος και η ομορφιά παλεύανε μια μέρα,
άνισος ο αγώνας τους και δεν τα βγάζαν πέρα,
ώσπου επονεσε η ομορφιά και ομόρφυνε ο πόνος
και από τότε συνεχεια ήταν μαζί, όχι ο καθένας μονος.

έτσι τον πόνο όταν μοιράζεσαι αμέσως ομορφαίνει,
μα η ομορφιά από μονη της μέσα στον πόνο μένει.

άπειροι οι παράδεισοι, μια η κόλαση.

τι ευτυχισμένα τα παιδιά που είναι,
μέσα σε όλους τους παραδείσους ζούνε
μα όταν μεγαλώνουνε και αυτά
ψάχνουν πως από την κόλαση να βγούνε :)