καθημερινότητα

σε μια τέτοια μέρα της απόλυτης ραστώνης
ψάχνω την ελευθερια μου.
σε μια τέτοια μέρα της απόλυτης νεροποντής
ψάχνω την ελευθερια μου.
την ελευθερια που γεννα η απόλυτη μέρα.
Όχι κάτι στενάχωρο, ούτε κάτι χαρμόσυνο,
μακριά από όλα αυτά.
Στο στάσιμο που πυρώνει το σταθερά μεταβαλλόμενο
δεν είναι που δεν μπορώ ούτε ότι δεν θέλω.
μπορώ και θέλω μα το γνωρίζω πως ο,τι και να
σκέφτομαι πιο πολύ λόγια πεθαμένα παρα πράξεις
παιδαριώδεις.
Ενώ το τραγούδι των σπουργιτιών, θαρρείς γιορτή πως έχουν,
σπάει το απόλυτο το καθημερινό. Το άρωμα του μήλου
ακουμπισμένου στο γραφείο της βιοπάλης δείχνει το κάτι
άλλο το διαφορετικό.
τι προτιμάς;
να τραγουδάς μαζί με τα πουλια, να ακτινοβολείς το άρωμα
της ζωής, να συνομιλείς με το φως των αστεριών,
να ακουμπάς τα πέταλα των λουλουδιών και τον κορμό των
δέντρων και να νιώθεις την θέληση τους για ζωή. τότε να
δακρύζεις από τη δικη σου χαμένη θέληση, τον άσχημο τον τρόπο
που βάλθηκες να επιβληθείς στη μέρα σου.
γιατί να καταντήσω έτσι; η δικη μου θέληση, η διψα
έγινε αχόρταγη, ανικανοποίητη.
ταλαίπωρε εαυτέ!
γιατί ζητάς τη διψα σου να σβήσεις;
αλήθεια, το σκέφτηκες μετά τι θα απομείνει;
αντί να καλλιεργείς τη διψα σου όπως η φύση
καλλιεργεί τη δικη της. ένωσε μαζί της
τη δικη σου. εμπιστεύσου την. χάραξε μαζί της
την θέληση σου. απογειώσου, τι σκέφτεσαι;
πάλι το αύριο, το αύριο, το αύριο!
δεν το νιώθεις; έτσι χάνεις το σήμερα..
δες! έγινε κιόλας χτες.
όλα τα όνειρα οι σκέψεις οι ανάγκες τα θέλω σου έγιναν
χτες. αύριο...ποιος ξέρει!
σήμερα τί;
τίποτα. Ένα τίποτα πολύ διαφορετικό από χτες!