μονάκριβη μου

έλα μονάκριβη μου κόρη να πιούμε των γαλαξιών τα νέφη
να μεθύσουμε με του σύμπαντος την απεραντοσύνη
τόσα που γέννησε και γεννα η αγάπη
πως στην όμορφη σου μέθεξη να βρούν απάγκιο.
πίστεψα τον λόγο καταφύγιο να δίνει στην ελπίδα
στου μοναδικού τη δούλεψη παράδοση δίχως ορους
μελωδία αισθήσεων τρελα ερωτική του φωτός το κόσμημα,
όλα εσύ

μα αν όλα σβήσουν και χαθούν ο αγώνας τον φόβο
τονε διώχνει
θυμάσαι το λαμπύρισμα το μακρινό του φάρου
με το σκοτάδι να αγωνίζεται και να παλεύει
έτσι μου έλεγες σπεύδει και η καρδια μας
την αγάπη μας να ακτινοβολεί μέσα στου τίποτα
τη μαύρη απελπισία
γιατί το γνώριζες καλά, φάρος η αγάπη
στον σκόπελο της μοναξιάς πασχίζει
να μη πέσεις
σύντροφοι στη ζωή, σύντροφοι και στην άλλη...
μαζί