τώρα και για πάντα...

ποσο όμορφη είναι η ζωή! μήπως επειδή είναι παροδική?
όπως το γυαλί που θρύψαλα στη στιγμή μπορεί να γίνει?
μήπως αυτά που αξίζουν είναι αυτά που εύκολα χάνονται?
όπως τα όνειρα του κοιμισμένου που για
μια στιγμή τα ζει και έπειτα αυτά φεύγουν?
μήπως κυνηγάμε χίμαιρες, μάταια πράματα προσωρινά
και χάνουμε τα αιώνια?
και τι αξίζουν αυτά τα αιώνια?
μήπως τα προσωρινά γίνονται αιώνια όταν τα αγαπάμε?
όπως η αγκαλιά φρεσκοξυπνιμενου ζευγαριού
όπως ο θηλασμός ενός μωρού από τη μάνα και οποια μάνα
τώρα και για πάντα...