Κοχύλια οι στιγμές

Κοχύλια μάζευε στην άμμο, μέσα από πέτρες ξεραμένα φύκια
και έντομα μικρά που έπαιζαν κυνηγητό στην παραλια.
Kάπου κάπου χάζευε μακαρια το απέραντο γαλάζιο 
έτσι που έλαμπε ο φωτοδότης στέλνοντας τις αχτίνες του
με το νερό το αλμυρό να παίξουν.
λαμπύρισμα που χάιδευε μεθυστικά το μάτι σαν το ήρεμο
των κυμάτων που στοργικά ανάδευε της αμμουδιάς τους κόκκους, 
ήχος νανούρισμα και μυρωδιές πελάγους το είναι να τρελαίνουν.
Έτσι χανόταν κάπου κάπου, άδειαζε από όλα ώστε όλα να τα 
χωρέσει,όλες οι αισθήσεις του σε πλήρη αρμονια. 
όλο αυτό ανάμνηση να γίνει σκληρά να τυπωθεί ανεξίτηλο 
αποτύπωμα να αφήσει. Aυτό το συναίσθημα το μυστήριο
που μονο του συντροφια θα του χαρίζει,
σαν όλα τα αλλα σιγά σιγά θα σβήνουν.
Έτσι συνέχισε κοχύλια να μαζεύει τα πιο λαμπρά τα πιο
καθάρια. είτε μικρά είτε μεγάλα αρκεί να αντανακλούν 
την ομορφιά την εσωτερική του. 
Όλα τα αλλα σαν σκουπιδάκια φαίνονταν άχρηστα ερείπια
αλλοτινού μεγαλείου, που σαν το σκοπό τους με τόλμη και
υπομονή υπερέτησαν τώρα κείτονταν κουφάρια άψυχα. 
Με μια όμως κρυφή τελευταία τους επιθυμία, 
στόλισμα να γίνουν στην ψυχή αυτού που την ψυχή του 
θα μοιραστεί μαζί τους.
Όλα τα αλλα θα περιμένουν τον δικό τους ερωτα σαν
καταφέρουν να μαγέψουν ψυχές αγνές και φωτισμένες.
Έτσι συνέχισε κοχύλια να μαζεύει όσα τον θαυμασμό του
αιχμαλώτισαν χωρίς τον λόγο να αναζητά, 
απλά ένα παιχνίδι την σκέψη του γλυκα να αναπαύει.
Μέχρι το σούρουπο που ξεπρόβαλε δειλά, του φάνηκε πως
στο τέλος του φτάνει το παιχνίδι αυτό, όμως καθόλου
δεν λυπάται. 
Έζησε και βασίλεψε παρέα με τον ήλιο, ποιος ξέρει, 
αύριο μπορεί να ξαναζεί...