τόπου... γης

τι όμορφα που θα τανε όπως το συλλογιέμαι
σε ένα νησάκι να εμενα μακριά από τις πόλεις
τις θάλασσες να όργωνα στη γη να κολυμπούσα
μακριά από φόβους ορατούς μακριά και από έγνοιες
το βραδυ να γαλήνευα και το πρωί στα αλώνια
μα μήπως όλα τούτα διπλα μου τα ακουμπάω?
και μη νομίζω ότι μακριά τόσο πολύ πως θάναι
διότι ο κόσμος μέσα μου φουρτουνιασμένος μοιάζει
και αν όπου πάω μέσα μου το κουβαλώ το χαλι
καλιά νομίζω θα ήτανε τον τόπο να μη μιάνω
αν πιο μπροστά το άσχημο δεν διώξω από εντός μου
μα σάμπως το κατάφερνα θα ήθελα να φύγω?
αφού η γη ολάκερη είναι μια ζωγραφιά