σαν τα αποδημητικά πουλια

ο νους, η διάθεση μου, όλο μου το είναι σαν τα αποδημητικά πουλια.
χειμώνα κλεισμένο σε ευθύνες έγνοιες, σε φροντίδες σκλαβωμένο
καλοκαίρι ελεύθερο ταξιδεύει πάνω στου αιγαίου το γαλάζιο
ελπίζοντας πίσω να μην ξαναγυρίσει
μα πάντα
όπως μετά την κάψα του καλοκαιρινής ραστώνης
θερίζει ο άστατος βοριάς κρυώνοντας την πλάση
έτσι, μετά τα ουρανια τα θεϊκά πνευματικά καλούδια
στα γήινα, τα μάταια, τα ταπεινά γυρνα ο νους και μπαίνει.