άνεμε...

- σταματα τώρα άνεμε σίγασε την ορμή σου
η θάλασσα ταράχτηκε, την έκανες δικη σου
πελώρια τα κύματα και πως να τα παλέψω
θαρρώ χαμένος είμαι πια στη βάρκα δεν θα αντέξω

- ποιος είσαι εσύ και πως τολμάς εμενα να διατάζεις
θαρρείς πως όλα τα στοιχεια εσύ εξουσιάζεις?
μοναχα ένας τόλμησε και υπάκουσα αμέσως
είχε γαλήνη στην ψυχή ειρήνη στην καρδια του
μου φάνηκε πως όλοι εμείς ήμασταν πλάσματα του
αέρα θάλασσα φωτιά είχε στα σωθικά του
ενώ σε εσένα σκοτεινιά σαν να είσαι του θανάτου
καθόλου δεν ευθύνομαι για ότι εσύ και αν πάθεις
τον τρόπο να βγάλεις εσύ την σκοτεινιά θα έπρεπε να μάθεις
έτσι τον φόβο θα νικάς και τα στοιχειά θα ορίζεις
και την ζωή σου άλλο πια θα πάψεις να μαυρίζεις

Ελληνισμός

ο Ελληνισμός δεν πέθανε μα ούτε θα πεθάνει
αιώνια θα στέκει εκεί ψιλά που ξέρει να ανεβαίνει
σαν ζωντανός οργανισμός αυξάνεται αλλάζει
μα μέσα σε όλων τις καρδιές ξέρει να παραμένει.
Και αν εκφραζόταν κάποτε από τον αρχαίο μύστη
τώρα στη δόξα προχωρα με όπλο του την πιστη
διότι σκοπός του ήταν και είναι την αλήθεια να αναζητά
και όταν την βρει σε αυτήν να παραμένει
μα αν γίνει ψεύτικη τότε άλλο δρόμο θα ζητα
πάντα θα συνεχίζει και πίσω δεν θα μένει.

μαρτύριο φρικτό

τι μαρτύριο φρικτό για σένα που περνάω
σαν του ταντάλου την αιώνια τιμωρία
όμως καθόλου δεν πειράζει που πονάω
μια στιγμή μαζί σου και τα βάζω με όλα τα θηρία
μέσα μου η σκέψη σου βάσανα μου γεννάει
είσαι τόσο κοντά και τόσο μακριά από μένα
θέλω να ξεχαστώ μα ο νους μου σε σένανε γυρνάει
μα θα τα καταφέρω κάποτε να ξεφύγω από σένα

δύναμη μου

είσαι η δύναμη μου που κρατα δεμένο το κορμί μου
μα πιο ελεύθερος αισθάνομαι όταν σε σένα χάνομαι
η δύναμη που με διαλύει είναι αυτή που με ελκύει
παραδομένος να σε νιώθω να ζω μέσα στο δικό σου πόθο

μάτια

τα ματια του κορμιού χαλάρωσα
τα ματια της καρδιας μου άνοιξα
η αόρατη ομορφιά έγινε ορατή
η ορατή ασχήμια έγινε ομορφιά
έτσι τα πρώτα κράτησα να βλέπω που πηγαίνω
τα δευτερα τα κράτησα, βαθιά να ανασαίνω

προβατο ποιμενας

σαν γεννήθηκα αμέσως έβαλα σκοπό το απόλυτο να πιάσω
να κατακτήσω του είναι την ερωμένη που την φωνάζουνε αγάπη χωρίς όμως να κοπιάσω
και αφού τίποτε δεν κατάφερα παρ' όλη την προσπάθεια
τον τρόπο βρήκα τον μοναδικό τον ένα
άνευ ορων της παραδόθηκα έγινα το πρόβατό της
και εκείνη τότε με ανέβασε και με έκανε ποιμένα.

πρίγκιπας του σκοτους

μέσα στο φως ζούσα και υπήρχα μα δεν μου ήταν αρκετό
εγώ ο ίδιος το φως ήθελα να γίνω χωρίς να είμαι
μα αυτό δεν ήταν δυνατό
έτσι κατάφερα από την πολύ προσπάθεια και με τον
λάθος τρόπο από το φως να φύγω στο σκότος μονος να γυρίζω
μα δεν θέλω ξανά στο φως να ξαναμπώ αφού είμαι πλέον πρίγκιπας εδώ
και τις σκοτισμενες τις ψυχες οριζω

μυστήρια τα όνειρα

τι μυστήρια τα όνειρα που είναι
χαρίζουν στιγμές μοναδικές ανεπανάληπτες
έξω από κάθε όριο και από κάθε νομο
μονο στο νομο της καρδιας υπακούοντας
ο σοφότερος από όλους.
τι και αν αργότερα σβήνουν και ίσως αμέσως
ξεχνιούνται, τα συναισθήματα που αφήνουν πίσω μας
συντροφεύουν διαρκώς.
δεν ζητούν τίποτε για δικό τους μονο να δίνουν θέλουν
και οποιος τα καλοδεχτεί και τα πιστέψει τότε
μπορεί να ζει την ζωή σαν όνειρο.

Κοχύλια οι στιγμές

Κοχύλια μάζευε στην άμμο, μέσα από πέτρες ξεραμένα φύκια
και έντομα μικρά που έπαιζαν κυνηγητό στην παραλια.
Kάπου κάπου χάζευε μακαρια το απέραντο γαλάζιο 
έτσι που έλαμπε ο φωτοδότης στέλνοντας τις αχτίνες του
με το νερό το αλμυρό να παίξουν.
λαμπύρισμα που χάιδευε μεθυστικά το μάτι σαν το ήρεμο
των κυμάτων που στοργικά ανάδευε της αμμουδιάς τους κόκκους, 
ήχος νανούρισμα και μυρωδιές πελάγους το είναι να τρελαίνουν.
Έτσι χανόταν κάπου κάπου, άδειαζε από όλα ώστε όλα να τα 
χωρέσει,όλες οι αισθήσεις του σε πλήρη αρμονια. 
όλο αυτό ανάμνηση να γίνει σκληρά να τυπωθεί ανεξίτηλο 
αποτύπωμα να αφήσει. Aυτό το συναίσθημα το μυστήριο
που μονο του συντροφια θα του χαρίζει,
σαν όλα τα αλλα σιγά σιγά θα σβήνουν.
Έτσι συνέχισε κοχύλια να μαζεύει τα πιο λαμπρά τα πιο
καθάρια. είτε μικρά είτε μεγάλα αρκεί να αντανακλούν 
την ομορφιά την εσωτερική του. 
Όλα τα αλλα σαν σκουπιδάκια φαίνονταν άχρηστα ερείπια
αλλοτινού μεγαλείου, που σαν το σκοπό τους με τόλμη και
υπομονή υπερέτησαν τώρα κείτονταν κουφάρια άψυχα. 
Με μια όμως κρυφή τελευταία τους επιθυμία, 
στόλισμα να γίνουν στην ψυχή αυτού που την ψυχή του 
θα μοιραστεί μαζί τους.
Όλα τα αλλα θα περιμένουν τον δικό τους ερωτα σαν
καταφέρουν να μαγέψουν ψυχές αγνές και φωτισμένες.
Έτσι συνέχισε κοχύλια να μαζεύει όσα τον θαυμασμό του
αιχμαλώτισαν χωρίς τον λόγο να αναζητά, 
απλά ένα παιχνίδι την σκέψη του γλυκα να αναπαύει.
Μέχρι το σούρουπο που ξεπρόβαλε δειλά, του φάνηκε πως
στο τέλος του φτάνει το παιχνίδι αυτό, όμως καθόλου
δεν λυπάται. 
Έζησε και βασίλεψε παρέα με τον ήλιο, ποιος ξέρει, 
αύριο μπορεί να ξαναζεί...

διάκριση

να που και καλο μπορεί να βγει από αυτό
και ας το έχουμε όλοι για το κάκιστο κακό
αν όπως λένε μερικοί όλα συμβαίνουν για καλο
τότε καλοδεχούμενο να είναι και αυτό
το τρις μέγιστο κακό
ποτε δεν μπόρεσα το καλο από το κακό να ξεχωρίσω
ούτε το δίκαιο από το άδικο να διαχωρίσω 
αναρωτιέμαι μήπως όλα να τα χρησιμοποιούμε 
μήπως μας κάνουν την διάκριση να αναζητουμε
άλλο ένα μυστήριο που καλούμαστε να λύσουμε
όμως πιστεύω ότι μαζί με αυτό μπορουμε να ζήσουμε

αυτό-οδηγίες

πολλές ανάγκες μη κρατάς
λίγη φροντίδα νιώσε
πολύ αγάπη δώσε
τον εαυτό σου μη σκορπάς
κακό σαν συναντάς γυρνα απλά την πλάτη
το όμορφο να ψάχνεις
με αγώνας να το φτιάχνεις
ζήσε το τώρα και άσε το αύριο στον ακαμάτη
λίγα λόγια να λες έργα πολλά να κανεις
αν δυσκολίες βρείς πολλές
για το καλο είναι και αυτές
έτσι θα ζεις αιώνια ποτε δεν θα πεθάνεις

και συνεχίζω

μονος περπατώ ξυπόλητος ρακένδυτος γυρνώ
με έντομα ζώα πουλια και δέντρα τραγουδώ
γη και χώμα ευλογημένο πολύ το ευχαριστώ
που δέχεται μένα τον ανάξιο πάνω του να πατώ
τροφή και ύπνο δεν επιζητώ ανάγκη άλλη μέσα μου δεν κρατώ
ανθρώπους γελαστούς και σκυθρωπούς συνεχεια συναντώ
το βλέμμα τους όμως αηδιαστικό σαν με κοιτούν και απορώ
το βραδυ ένα φως απόκοσμο γύρω μου φέγγει και θωρώ
 βουνά πόλεις και σε παραλιες τριγυρνώ
σε νησιά φτάνω και πατώ μέσα από το ρηχό θαλασσινό νερό
παντού την ομορφιά θωρώ τίποτε άσχημο και περιττό εδώ
ανείπωτη ευτυχία στιγμές μοναδικές στα πάντα που οι
αισθήσεις μου ρουφάνε δίχως χορτασμό 
και συνεχίζω από όλα μαθαίνω διδάσκομαι γεμίζω
όλα τα αγαπώ και όλα με αγαπούν παράξενο όμως αυτό
άξιος για την αγάπη Του δεν είμαι καλά το γνωρίζω
αφού μακριά Του είμαι τίποτε δεν Του ζητω 
μα σαν ο χρόνος με σκάλισε και πέρασε χωρίς να το
ζητήσω όλη τη γη εγύρισα και άλλη τόση επίσης
βρέθηκα μπρός σαν σε πόρτα από νεφέλη δύσκολο να το εξηγώ
να την διαβώ και αυτή τόσα και τόσα πέρασα μα τώρα
βρίσκομαι σε κάτι που λόγια δεν το πιάνουν απερίγραπτο
αίσθηση πρωτόγνωρη αδιανόητη μήπως να κάτσω εδώ
αυτός είναι ο προορισμός το νιώθω δεν ξέρω όμως
σε όλο αυτό το ταξίδι μέσα Του και μέσα μου είναι...
και συνεχίζω

σοφα οντα...

ένα μυρμήγκι ανέβηκε επάνω στο γραφείο
γρήγορα κινήθηκε σαν κάτι να έψαχνε 
ανέβηκε στα βιβλία, τα μολύβια, τα χαρτικά,
στο πληκτρολόγιο στο τηλέφωνο αλαφιασμένο
έψαχνε έψαχνε, σταματημό δεν είχε 
ακούραστα, τελικά τα γύρισε όλα
κατέβηκε από το γραφείο έτρεξε στην εξώπορτα 
βγήκε έξω στον κήπο συνάντησε τους φίλους του
"επιτέλους σας βρήκα φίλοι μου καλοί,
χάθηκα σε τόπο άσχημο, γεμάτο σκουπίδια
έψαχνα να σας βρω διότι μονο μαζί σας
έχω χαρά και ευτυχία, λυπάμαι μονο τα οντα που
ζουν συνεχεια παρέα με αυτά τα σκουπίδια
μακριά από τους φίλους τους, άντε πάμε τώρα να
παίξουμε, τρόφιμα να μαζέψουμε, μαζί"

παλιότερα τίποτα μικρότερο δεν σεβόμουν 
ανάξια ύπαρξης και αυτά τα σοφα οντα
αγώνα καθημερινά ακούραστα κινούνται
μονο αυτό ξέρουν να κάνουν και το κάνουν
καλά. ευτυχισμένα οντα, γεμάτα από ζωή
σοφοί μου δάσκαλοι σας ευχαριστώ!

στιγμή...η ζωή

στιγμή αιώνια
στιγμή παραμυθένια
στιγμή αξέχαστη
στιγμή μοναδική
στιγμή που έρχεσαι και φεύγεις 
μονο θύμηση αφήνεις
ανάμνηση γλυκιά, παρέα δικια μου
στιγμή που ξεπερνάς τον χρόνο
τον θάνατο νικάς και ευτυχία χαρίζεις
στιγμή τον πόνο μου γλυκαίνεις
την μοναξια μου παίρνεις 
στιγμή δικια μου πολύτιμη 
αιώνια στιγμή η ζωή μου