τόπου... γης

τι όμορφα που θα τανε όπως το συλλογιέμαι
σε ένα νησάκι να εμενα μακριά από τις πόλεις
τις θάλασσες να όργωνα στη γη να κολυμπούσα
μακριά από φόβους ορατούς μακριά και από έγνοιες
το βραδυ να γαλήνευα και το πρωί στα αλώνια
μα μήπως όλα τούτα διπλα μου τα ακουμπάω?
και μη νομίζω ότι μακριά τόσο πολύ πως θάναι
διότι ο κόσμος μέσα μου φουρτουνιασμένος μοιάζει
και αν όπου πάω μέσα μου το κουβαλώ το χαλι
καλιά νομίζω θα ήτανε τον τόπο να μη μιάνω
αν πιο μπροστά το άσχημο δεν διώξω από εντός μου
μα σάμπως το κατάφερνα θα ήθελα να φύγω?
αφού η γη ολάκερη είναι μια ζωγραφιά

πιστη... ήσυχη, αόρατη

η πιστη μου μου άνοιξε τα ώτα και τα ματια
το αόρατο έγινε ορατό και η ησυχία ήχος
ακόμα και αν ψεύτικα όλα αυτά φαντάζουν
ποιος όρισε το ψεύτικο και ποιος το αληθινό?
τότε αφήστε με τα ψεύτικα να θέλω να πιστεύω 
γιατί σε εμενα φαίνονται τα πιο αληθινά
κι αν δεν το καταλάβατε τα αλήθεια τι σημαίνουν
ελάτε να τα κάνουμε ψεύτικα και αυτά.

ελιά... παίζει

ξάνοιξε πως παίζει η ελιά με το μεσόγειο φως
τα φυλα της ο αγέρας καθάρια τα χαϊδεύει 
και εκείνο το ασημόχρωμο ανταύγειες τη στολίζει
ω! τι παιδί ξαναγυρνώ με τούτο το παιχνίδι

ξένος

έγινα ξένος προς εμέ, ξένος και προς εσένα
ξένος για όλους γύρω μου για όλη μου την πλάση.
αχ! να γινόμουν φίλος μου, φίλος δικός σου να μουν
φίλος και για τους φίλους μου τα ελευθερα πουλια.

σταγόνα

σε μια σταγόνα έκλεισα όλα τα όνειρα μου 
με τον καιρό μεγάλωνε και αύξαναν αυτά.
μα όταν ήρθε η ώρα τους να μπούν μες την καρδια μου
κανένα τους δεν χώρεσε
κακόμοιρη καρδια!

σε μια σταγόνα έκλεισα την ομορφιά του κόσμου
το δέντρο της ζωής να πότιζα με αυτή
και η ζωή ομόρφυνε και ακόμα ομορφαίνει
πόση ομορφιά να κρύβεται στου κόσμου τα καλά!

στην αφαίρεση... το κάλλος

θυμάμαι κάποια εποχή μάζευα πράματα σορό
συλλέκτης ήμουνα των πάντων, 
που να τα βάλω δεν χορώ?
συνέχισα να τα μαζεύω φόβο με άγχος, εγωισμό
μα ήταν ασήκωτο το βάρος και έφτασα σε μαρασμό.
έτσι αντί να τα προσθέτω άρχιζα να τα αφαιρώ
ένιωσα ανάλαφρος και πάλι και είδα το κάλλος το λαμπρό.

χρόνε μου...

χρόνε μου το προσπάθησες γλυκα να με σκοτώσεις
το μονο που κατάφερες ήταν να με λυτρώσεις.
μα όσο και αν το θέλησα με σε να κάμω ειρήνη
στο τέλος σε ξεπέρασα και βρήκα τη γαλήνη

φτου ξελευθερια

τι ωραία τα παιδικά παιχνίδια με αγαπημένους φίλους
να τρέχω, να πηδώ, δυνατά να γελώ 
τι απόλυτη ελευθερια που οδηγεί στην ευτυχία
και με ένα φτου ξελευθερια που με έφτανε στον ουρανό.
να μην με νοιάζει αν νικώ ή χάνω
στο τέλος μονο κερδισμένος ήμουν
διότι ελεύθερος συνέχιζα μες την καρδια να παίζω
και πλέον δεν νοιαζόμουν το αύριο τι θα φέρει.
τι καλά που θάταν και σήμερα το φτου ξελευθερια
σε όλα τούτα που με περιορίζουν 
και δεν με αφήνουν να πετώ
ελεύθερος και ευτυχισμένος

σταλιά σταλιά...

σταλιά σταλιά μου φαίνεται γίνονται οι αλλαγές
όλα τα μαύρα, άσχημα και πεθαμένα εντός μου
μα πως δεν το κατάλαβα όλη η ομορφιά του κόσμου
πολύ καλά φυλάσσεται στις πονεμένες τις καρδιές.
σταλιά σταλιά ο κόσμος μου έγινε γκρι από άσπρος
αφού ποτε τα χρώματα δεν πήρα να τον βάψω
πολύχρωμο,λαχταριστό με ελπίδα να τον ράψω
μα μες το γκρι συνέχισα και συνεχίζω ακόμα.
σταλιά σταλιά πέρασε και η ζωή από μπρός μου
μα τώρα στα γεράματα βρήκα ξανά τα χρώματα 
και ακόμα και αν έθαψα τη νιότη μου στα χώματα
ζωγράφισα τον παράδεισο που φύλαγα εντός μου.

άπιαστα όνειρα...

μου είπαν πως δεν μπόρεσα, ποτε δεν θα μπορέσω τα 
όνειρα τα άπιαστα μέσα μου να χωρέσω.
μα όμως δεν τους άκουσα και άπλωσα τα χερια και ξάφνου
κάτι με έπιασε και με άπλωσε στα αστερια
και τότε εκαταλαβα το άπιαστο τι ήταν
τα όνειρα μου φάνηκε ένα με εμέ γινήκαν.

αθάνατη αγάπη...

καθώς η αγάπη προχωρούσε ποτε της πίσω δεν κοιτούσε. πιο κει ο θάνατος της έστηνε καρτέρι.με μιας στα δίχτυα του πιάστηκε η αγάπη,χωρίς να το ξέρει.και έτσι νόμιζε πως ζούσε, χαρά και ευτυχία σε όλους πως σκορπούσε.μα του θανάτου έργα ήταν όλα αυτά, ψεύτικα καισκοτεινά.μα η αγάπη δεν κατάλαβε πως ήταν να πεθάνει αφού μέσαστο σκότος και τον μαρασμό συνέχισε να αυξάνει.και καθώς εγέμιζε με φως ο θάνατος σκορπούσε, το σκότος να αντέξει άλλο δεν μπορούσε.και τότε ο θάνατος κατάλαβε λίγο πριν διαλυθεί, πως όπου η αγάπη προχωρεί το σκότος δεν θα κρατηθεί.με μιας αποτινάζεται να φύγει από την αγάπη μακριά μαείχε γίνει ήδη φως και αισθανότανε χαρά.έτσι η αγάπη νυν και αει θα υπάρχει εσαεί. 

σκλάβος των παθών...

ο δημιουργός έφτιαξε όλα τα καλά. 
μου έδωσε τα πάθη μου και όλα τα υλικά. ώστε να βρίσκω εκεί χαρά,
να απασχολούμε, να χαίρομαι και να δονούμαι.
μα σαν τον άπληστο και εγωιστή που με τίποτα δεν χαίρεται 
και όλα τα ποθεί, σκλάβος έγινα ετούτων των παθών και 
ελεύθερος ζητω τα πάθη να ικανοποιώ.
νομίζω σαν ελεύθερος που ζω, 
με προβλήματα μυριάδες και βάσανα ένα σορό. 
συνεχεια διαμαρτύρομαι γιατί εγώ να τα περνώ, 
μα τόσο πια κακός να είμαι? να βασανίζομαι δεν το μπορώ. 
μα μήπως δικά μου έργα δεν είναι όλα τούτα?
προσεύχομαι με τη μαύρη μου καρδια όλα αυτά να φύγουνε,
ευτυχισμένος και ελεύθερος τα πάθη μου να συνεχίζω να ικανοποιώ.
ποτε δεν πίστεψα στα παραμυθια, δεν έμαθα ποτε
τι είναι η αγάπη, υπάρχει στα αλήθεια?
και έτσι συνεχίζω τα πάθη να ικανοποιώ μα πλέον κουράστηκα,
θα φταίει που γέρασα, δεν νομίζω να γελάστηκα.
και τώρα που με πήραν τα χρονια ξέφτισαν τα πάθη,
ξέφτισα και εγώ μαζί τους. μήπως ψεύτικα ήταν όλα τούτα
και εγώ τα πίστευα για αλήθεια?
καλύτερα να πίστευα στα παραμυθια.
παιδί να είχα παραμείνει στην αγκαλιά της μάνας, του πατέρα,
τώρα που το ξανασκέφτομαι, ήταν πολύ ωραία.
Μα όχι δεν μπορεί τόσο πολύ να λάθεψα, τι μπορεί να φταίξε
λοιπόν?
μήπως δεν νίκησα τα πάθη όταν μπορούσα και αφέντης
τους να ήμουνα όλα να μου τα συγχωρούσα.
μα τώρα η ανάγκη με έφερε τα πάθη να αφήσω και ότι έφτιαχνα
καιρό, τώρα να λησμονήσω.
μα μήπως δικά μου έργα δεν είναι όλα τούτα?

μα να Aυτός που ελεύθερος είναι των παθών και αν και πέρασε
από τη γη όπως και γω, ποτε του δεν σκλαβώθηκε ακόμα και
πάνω στον σταυρο.και έτσι ελεύθερος αν φύγεις έχεις ζωή ακόμα, ζωή που
απολάμβανες με το άφθαρτο σου σώμα. διότι η ζωή που 
έζησες νικώντας σου τα πάθη, είναι ζωή αιώνια και ας
κανεις αλλα λάθη.
η αγάπη όλα τα νικα αρκεί να ψάξω να τη βρω, αφού
Εκείνος ο ελεύθερος σε μένα την άφησε, τον τρελό. 

τα όνειρα τα καρτερώ...

όνειρα, όνειρα απατηλά, ψεύτικα και γκριζωπά.
μα τι στα αλήθεια ποιο πραγματικό, ποιο αληθινό
γεμάτο χρώμα και ρυθμό?
καλώς ορίσατε λοιπόν ελάτε να σας αγκαλιάσω,
να φύγετε να μη βιαστείτε, φοβάμαι μη σας χάσω.
κι ύστερα αλλα όνειρα να καρτερώ, αλήθεια ποτε θα ρθούν?
αχόρταγος στα όνειρα είμαι θαρρώ, μα κι αν μου φύγουν
λες να μη φοβηθώ? αλήθεια θα ξανάρθουν?
αξίζει η ζωή χωρίς τα όνειρα λοιπόν?
αυτά δεν κάνουν ένα το παρελθόν, το μέλλον, το παρόν?

το παιδί φυλακισμένο...

γυρίζω πίσω για να βρω το παιδί που βάναυσα κρατώ φυλακισμένο.
από το χέρι το κρατώ μαζί να φτάσουμε στο τώρα 
μα οι αλυσίδες το κρατούν εκεί, γλιστράει και μου φεύγει το καημένο.
και πάλι πίσω εγώ γυρνώ σε ένα κύκλο αναζήτησης, φόβου και αγωνιας .
Αχ, να κατάφερνα να σπάσω πια αυτές τις αλυσίδες και 
ελεύθεροι σαν ένα να απογειωθούμε μπροστά

μια βραδινή προσευχή...

κύριε,πατέρα, αδερφέ, ολόκληρης της πλάσης
σε ευχαριστώ μέσα από την καρδια μου που άλλη μια μέρα
μου χάρισες πάνω σε αυτή τη γη. 

τα δώρα σου να χαίρομαι που τόσο απλόχερα παρέχεις.

συγχώρα με αν πικρες σε γεμίζω καθημερινά σε αντάλλαγμα των δώρων.

θα προσπαθήσω πιο σκληρά, μονο άλλη μια μέρα δώσε μου γιαυτο. ξέρω, θα τα καταφέρω άλλο να μην σε πικραίνω μα να σε ευχαριστώ όπως σου αξίζει.

πονάει η ομορφιά όταν δεν την μοιράζεσαι...

ο πόνος και η ομορφιά παλεύανε μια μέρα,
άνισος ο αγώνας τους και δεν τα βγάζαν πέρα,
ώσπου επονεσε η ομορφιά και ομόρφυνε ο πόνος
και από τότε συνεχεια ήταν μαζί, όχι ο καθένας μονος.

έτσι τον πόνο όταν μοιράζεσαι αμέσως ομορφαίνει,
μα η ομορφιά από μονη της μέσα στον πόνο μένει.

άπειροι οι παράδεισοι, μια η κόλαση.

τι ευτυχισμένα τα παιδιά που είναι,
μέσα σε όλους τους παραδείσους ζούνε
μα όταν μεγαλώνουνε και αυτά
ψάχνουν πως από την κόλαση να βγούνε :)