μόδα...

όταν αυτό γίνεται μόδα τότε δεν αξίζει
ύστερα από λίγο αρχίζει και μυρίζει
kαθωσπρεπειλα,δηθενισμο,μεγάλη υποκρισία
όλοι όσοι το ασπάζονται ζέχνουν ανοησία
τα αλλα τα διαφορετικά στο περιθώριο μένουν
είναι για λίγους εκλεκτούς για αυτούς που επιμένουν
μέσα στο ωραίο να κατοικούν η βρώμα να μην τους πιάνει
έστω και ένας είναι αρκετός η αλήθεια να μην πεθάνει
διότι σαν ο Λεωνίδας τα όπλα ξέρει πως να κρατάει
τις θερμοπύλες η μόδα ποτέ δεν τις πατάει.

τώρα και για πάντα...

ποσο όμορφη είναι η ζωή! μήπως επειδή είναι παροδική?
όπως το γυαλί που θρύψαλα στη στιγμή μπορεί να γίνει?
μήπως αυτά που αξίζουν είναι αυτά που εύκολα χάνονται?
όπως τα όνειρα του κοιμισμένου που για
μια στιγμή τα ζει και έπειτα αυτά φεύγουν?
μήπως κυνηγάμε χίμαιρες, μάταια πράματα προσωρινά
και χάνουμε τα αιώνια?
και τι αξίζουν αυτά τα αιώνια?
μήπως τα προσωρινά γίνονται αιώνια όταν τα αγαπάμε?
όπως η αγκαλιά φρεσκοξυπνιμενου ζευγαριού
όπως ο θηλασμός ενός μωρού από τη μάνα και οποια μάνα
τώρα και για πάντα...

φθαρτό το σώμα...φως αιώνιο η ψυχή

έτσι το αποφάσισα να κατοικεί η ψυχή μες στο φθαρτό το σώμα
και διάλεξα να πορεύομαι μες τη φθορά του χρόνου
γιατί ήμουν ελεύθερος και ελεύθερος είμαι ακόμα
να δοκιμάζω με τόση περιέργεια το δρόμο αυτό του πόνου
αλλα φως αιώνιο η ψυχή πως να αντέξει ετούτη τη φθορά
στο δημιουργό στράφηκε βοήθεια να πάρει
να ζει το αιώνιο μέσα στο φθαρτό είναι μεγάλη συμφορά
έτσι κληρονόμησε το θάνατο τη λύτρωση να λάβει
όμως τι άλλο είναι ο θάνατος παρα ψυχής η σωτηρια
το φθαρτό να ξεπερνά στο αιώνιο να γυρνάει
διότι οποιος το φως επιθυμεί νικάει τα σκοτεινά θηρία
και χαρούμενα με ενθουσιασμό αφήνει το φθαρτό το σώμα να γερνάει.

τι πρέπει...

σου είπαν τι πρέπει να πιστέψεις
πως πρέπει να παλέψεις
πως να περνάς την ώρα σου
που να ακουμπάς τα δώρα σου
τι ακριβώς να σκέφτεσαι
και ποίους να εμπιστεύεσαι
τα πάντα όλα να φοβάσαι
αγκαλιά με τον φόβο να κοιμάσαι
διαστρέβλωσαν τι είναι η αγάπη
και σε ρίξαν στην απάτη
αυτά τα βαφτίζουν ευτυχία
μα εσύ βυθίζεσαι στη δυστυχία