στο χάδι σου

στο χάδι σου το δέρμα αντιδρά, αφήνει ευωδιαστά
συναισθήματα,ανατριχίλα και ήρεμη ηδονή.
όπως η φλόγα περιμένει μες τη σταχτη το δρόμο της
να πάρει,έλα και κάψε με το χάδι σου το κάθε
μόριο της ύπαρξης μου.
αναγέννηση ζητω όταν τα ακροδάχτυλα σου
σέρνονται μεθυστικά,τυραννικά και γαργαλιστικά
επάνω στο κορμί μου.
ίσως δεν το 'νιωσες μα το αισθάνομαι
από τον κόσμο χάνομαι στην αγκαλιά σου αφήνομαι
απόλυτα σου παραδίνομαι.
τίποτε δεν κρατώ, σου δίνω τα πάντα για να κερδίσω τη ζωή.
πως είπες; πως όλα αυτά μάταια, προσωρινά και ψεύτικα;
ένα όνειρο;
ναι, ένα όνειρο που αυτή η στιγμή μαζί σου κράτησε
για πάντα.

ταξίδι στη λήθη

έργα και σκέψεις, παιδιά κακιας αφήνω τη μνήμη
να κρατα για το ταξίδι της στη λήθη.
έργα και σκέψεις αρετής κρατώ στη μνήμη όταν
ταξίδι πετυχαίνω στο όνειρο.
αυτά συγχώρεση ποτε δεν ζήτησαν, ούτε μετάνιωσαν
σαν ελπίδα και γαλήνη, ήρεμη ψυχή σημαίνουν.
μα τα αλλα, φουρτούνα και οδύνη, πικρή απελπισία
στάζουν. ας ταξιδέψουν, ας ξεχαστούν.
και αυτό το ταξίδι σαν τελέψει η μέρα
φέρνει την γλυκιά καληνύχτα.

κάλλος ψυχωφελές

πολλές φορες όμορφα άρρητα συναισθήματα με πλημμυρίζουν
τον κόσμο μου το είναι μου τόσο γλυκα γεμίζουν
ανατριχίλα όλη την ύπαρξη μου τη διατρέχει
τα δάκρυα ποτάμι ασταμάτητο από την ψυχή να τρέχει
υπέρλαμπρη ομορφιά είναι η αφορμή και αιτια
αν τολμήσω να την περιγράψω θα σβήσει με τη μια
μα πως κάτι τόσο θεϊκό με λόγο να στολίσω
φοβάμαι οι λέξεις δεν είναι αρκετές και θα το ξεφτιλίσω
μήπως να μην γράφω να μην μιλώ μα μοναχα να νιώθω
να ζω μυστικά την δικη μου ομορφιά και τον δικό μου
πόθο;
μα πως αλλιώς να μοιραστώ την μονη μου αλήθεια
αυτή που κρύβεται συχνά μέσα στα παραμύθια
ας είναι, τολμώ και προσπαθώ μαζί να μοιραστούμε
το κάλλος το ψυχωφελές να ψάχνουμε να βρούμε
μέσα σε μύθους, ιστορίες, ποιήματα και μουσικές
χορούς,τραγούδια, ζωγραφιές, τέχνες μοναδικές

η αγάπη μονη ξέρει

η αγάπη μονη ξέρει το αδύνατο να κάνει δυνατό,το απίθανο να κάνει πιθανό.
δικαιολογίες και εξηγήσεις καθόλου δεν χρειάζεται
την σοφια της κανένας μας δεν πιάνει
την γνώση της κανεις δεν την σηκώνει
τον χαρακτήρα της ποιος να τον καταλάβει;
οποιος προσπάθησε μέσα από το πάθος,
μέσα από το εγώ να την περάσει
κατάλαβε ότι αυτό που πέρασε στην άλλη άκρη
κάτι αρρωστημένο, που έμοιαζε με αγάπη μα δεν ήταν.
μα σαν κατάφερε το εγώ να σβήσει να χαθεί
και ο ίδιος του ο εαυτός να διαλυθεί,
τότε μονο η αγάπη ανεμπόδιστη εκείνον τον ανέστησε,
γλυκα τον μεταμόρφωσε. τον παράδωσε στον ονειρικό
του κόσμο για να ζει, τώρα και πάντα.