τα όνειρα τα καρτερώ...

όνειρα, όνειρα απατηλά, ψεύτικα και γκριζωπά.
μα τι στα αλήθεια ποιο πραγματικό, ποιο αληθινό
γεμάτο χρώμα και ρυθμό?
καλώς ορίσατε λοιπόν ελάτε να σας αγκαλιάσω,
να φύγετε να μη βιαστείτε, φοβάμαι μη σας χάσω.
κι ύστερα αλλα όνειρα να καρτερώ, αλήθεια ποτε θα ρθούν?
αχόρταγος στα όνειρα είμαι θαρρώ, μα κι αν μου φύγουν
λες να μη φοβηθώ? αλήθεια θα ξανάρθουν?
αξίζει η ζωή χωρίς τα όνειρα λοιπόν?
αυτά δεν κάνουν ένα το παρελθόν, το μέλλον, το παρόν?